куля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., што.

Валіць набок; пераварочваць, перакульваць.

◊

Куляць чарку (разм.) — выпіваць.

|| аднакр. кульну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты.

|| наз. куля́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вали́ть​I несов., в разн. знач. валі́ць; зва́льваць;

вали́ть дере́вья валі́ць (зва́льваць) дрэ́вы;

вали́ть вину́ на кого́-л. зва́льваць (валі́ць) віну́ на каго́-не́будзь;

сиби́рская я́зва вали́ла скот сібі́рская я́зва валі́ла жывёлу;

ве́тер вали́л с ног ве́цер валі́ў з ног;

◊

вали́ть всё в одну́ ку́чу валі́ць усё ў адну́ ку́чу;

вали́ть с больно́й головы́ на здоро́вую валі́ць з хво́рай галавы́ на здаро́вую;

вали́ть че́рез пень коло́ду валі́ць це́раз пень кало́ду.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́лка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. валіць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валя́ть несов.

1. кача́ць;

2. (шерсть) валі́ць;

3. (плохо делать) прост. ля́паць, валі́ць;

◊

валя́ть дурака́ стро́іць ду́рня, рабі́ць глу́пства;

валя́йте! фам. шпа́рце!, валі́це!.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Адва́льваць ’адкрываць (ключом), слабець (пра мароз)’ (Шат.) да валіць. Семантычны зрух ’валіць > з цяжкасцю рухаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валкан ’вялікі разбуральны вецер, буран; паламаны бурай лес’ (Яшк.). Да валкі ’які валіць’ < валіць 1. Параўн. буран.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шэрсць, -і, ж.

1. Валасяное покрыва жывёл.

Гладкая ш.

Валіць ш. (рыхтуючы да апрацоўкі, узбіваць, збіваць).

2. Пража з такіх валасоў.

Вязаць шкарпэткі з шэрсці.

3. Тканіна з такой пражы.

Сукенка з шэрсці.

|| прым. шарсцяны́, -а́я, -о́е (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

га́за, ‑ы, ж.

Гаручая вадкасць, якая атрымліваецца пры перапрацоўцы нафты. Валіць у лямпу газы. Пах газы. □ Газа была не чыстая, святла давала мала, капцела многа. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валішча 1 ’ўпаўшае струхлелае дрэва’ (КСТ). Да валіць 1.

Валішча 2 ’месца, дзе робяць, валяць лес’ (КТС, КЭС, Мат. Гом.). Да валіць 1. Параўн. папялішча, іржышча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ва́ліва, валева ’многа’ (КСТ). Укр. ва́ляво ’тс’ (Грынч.). Да прыметніка *валлівы < валіць (параўн. маўклівы, ганарлівы). Семантычна пацвярджаецца выразам «валам валіць»; параўн. яшчэ ўкр. ва́льний ’моцны, вялікі’ (Грынч.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)