хвальба́, -ы́, ж.

1. Празмернае расхвальванне сваіх вартасцей, заслуг, учынкаў, часта перабольшаных.

2. Адабрэнне, пахвала каму-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чы́йсьці, чыя́сьці, чыёсьці, займ. неазнач.

Які невядома каму належыць.

Пачуўся ч. стук.

Ляжала на стале чыясьці кніжка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

су́джана, безас. у знач. вык., каму, з інф.

Прызначана каму‑н.; прыйшлося каму‑н. Напэўна, мы, як паралелі, Нам быць не суджана ўдваіх. Прануза. Ты бачыш, мама, горад наш які, Навечна суджана яму героем звацца. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пресыща́ться

1. (пищей) наяда́цца (да адва́лу); (объедаться) аб’яда́цца;

2. (перенасыщаться) спец. перанасыча́цца;

кисло́ты пресыща́ются щелоча́ми кісло́ты перанасыча́юцца шчо́лачамі;

3. перен. (да адва́лу) наце́швацца; (да адва́лу) здаво́львацца; збры́дваць (каму), абры́дваць (каму), надакуча́ць (каму);

4. страд. перанасыча́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

благода́рствовать несов., уст. дзя́каваць (каму, чаму);

благода́рствуйте дзя́кую, мн. дзя́куем.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выба́лтывать несов. выбалбо́тваць (што), прагаво́рвацца (каму, перад кім, у чым).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

попрека́ть несов. (кого, в чём) папіка́ць, упіка́ць (каму); дакара́ць (каго);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

попрекну́ть сов. (кого, в чём) папікну́ць, упікну́ць (каму); дакары́ць (каго).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прожужжа́ть сов. прагусці́;

◊

прожужжа́ть у́ши (кому) пратрубі́ць (адзвані́ць) ву́шы (каму).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыстра́ць ’прысохнуць, прыстаць; прыстаць, прычапіцца’ (Юрч.), параўн. рус. дыял. пристре́ть ’прыстаць, перадацца каму-небудзь (пра хваробу)’, укр. пристрі́ти ’сурочыць’. Гл. прыстрэ́ч, на семантыку магло паўплываць збліжэнне з прыста́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)