прышчэ́плены I

1. сад. приви́тый, привито́й; окули́рованный; копули́рованный; прищеплённый;

2. мед. приви́тый, привито́й;

3. перен. приви́тый, привито́й;

1-3 см. прышчапі́ць I

прышчэ́плены II прище́пленный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́рный в разн. знач. го́рны;

го́рное де́ло го́рная прамысло́васць;

го́рный хруста́ль мин. го́рны хруста́ль;

го́рный воск мин. го́рны воск;

го́рный лён мин. го́рны лён;

го́рный бара́н зоол. го́рны бара́н;

го́рная боле́знь мед. го́рная хваро́ба;

го́рная о́бласть го́рная во́бласць;

го́рное со́лнце мед. го́рнае со́нца;

го́рный хребе́т го́рны хрыбе́т;

го́рный институ́т го́рны інстыту́т;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вецер (КТС, БРС, Касп., Нас., Яруш.), ві͡етёр (Бес.), ве́цір (Бяльк.), жыт. вецёр ’веснавы вецер’, слаўг. ве́цер ’адкрытае ветранае месца’; ’віхор’ (Яшк.), ве́цер ’ветрагон’ (КТС, Нас., З нар. сл.). Сюды ж ветрык, ветрычак, ветрік, вецярок (КТС, Гарэц., Шат., Нас., Кліх, Бяльк.), вятрыска (Яруш., КТС). Укр. ві́тер ’вецер’, рус. ве́тер ’тс’, арханг. ’кірунак свету’; ’хвароба свойскіх жывёл’, ст.-рус. вѣтръ, вѣтеръ ’вецер, кірунак свету’; ’паветра’; ’газы ў кішках’, польск. wiatr, палаб. votr, н.-луж. wjetš, в.-луж. wětr, чэш. vítr, славац. vietor, славен. véter, серб.-харв. ве̏тар ’вецер’, макед. ветар ’вецер’, (мед.) ’рожа’, балг. вятър ’вецер’, паўн.-зах. ветър ’рэўматызм’, ст.-слав. вѣтръ ’вецер’. Прасл. větrъ мае адпаведнікі ў і.-е. мовах: літ. vė́tra ’бура’, лат. vę̄tra ’тс’, прус. wetro ’вецер’, гоц. winds, ст.-в.-ням. wint ’тс’, ст.-англ. wind ’непагадзь’, ст.-нарв. vindr ’вецер’, ст.-ісл. veðr ’вецер, паветра’, ірл. feth ’паветра’, грэч. ἄησι ’вее’ (*ἄϜησι), ἄήτης ’вецер’, кімр. gwynt, лац. ventus, ст.-інд. vā́taḥ, авест. vā́ta‑ ’вецер’, асец. wād, vād ’бура’, тахар. A wänt, тахар. B yente, хец. hu (*Hwe); да і.-е. асноў *u̯e‑/*u̯o‑/aue/*au̯‑ ’веяць’. Прасл. větrъ утворана ад větati/větiti і суф. Nomina agentis ‑rъ, які атрыманы ў спадчыну з і.-е. (Слаўскі, SP, 2, 20). Адсюль вецер выступае ў міфалогіі як дзеючая сіла; параўн. бел. ве́тры. Роднаснае да веяць (гл.). Гл. таксама Праабражэнскі, 1, 109; Вальдэ, 817; Мюленбах-Эндзелін, 4, 572; Мейе, 407; Траўтман, 345; Барталомэ, 1408; Брукнер, 611; Махэк₂, 692; Голуб-Копечны, 408, 418; Фасмер, 1, 306; Шанскі, 1, В, 77; КЭСРЯ, 78.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заку́поривание

1. затыка́нне, -ння ср.; (пробкой — ещё) закарко́ўванне, -ння ср.; (бочки) зашпунто́ўванне, -ння ср.;

2. мед. закупо́рванне, -ння ср.;

3. перен. закупо́рванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обвола́кивающий

1. прич. які́ (што) абклада́е; які́ (што) засціла́е; які́ (што) заця́гвае, які́ (што) абвалака́е; які́ (што) абвала́квае; см. обвола́кивать;

2. прил., мед. абвалака́льны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бор м.

I (род. бо́ру) (лес) бор; красноле́сье ср.;

◊ адку́ль сыр-б. загарэ́ўся — отку́да сыр-бо́р загоре́лся

II (род. бо́ру) хим. бор

III мед. (сверло) бор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пакало́цца I сов.

1. исколо́ться;

2. мед., разг. (подвергнуться уколам нек-рое время) поколо́ться

пакало́цца II сов.

1. (о посуде и т.п.) поколо́ться;

2. потре́скаться, растре́скаться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заку́порка ж.

1. (действие) затыка́нне, -ння ср.; закарко́ўка, -кі ж., закарко́ўванне, -ння ср., зашпунто́ўванне, -ння ср.;

2. мед. закупо́рка, -кі ж.;

заку́порка вен закупо́рка вен;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пляска ж. ско́кі, -каў ед. нет; та́нцы, -цаў ед. та́нец, -нца м.;

анса́мбль пе́сни и пляски анса́мбль пе́сні і та́нца;

ви́ттова пляска мед. ві́тавы ско́кі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недоста́точность

1. недастатко́васць, -ці ж.;

за недоста́точностью з-за недастатко́васці;

серде́чная недоста́точность мед. сардэ́чная недастатко́васць;

2. уст. незамо́жнасць, -ці ж., недаста́тнасць, -ці ж.; см. недоста́точный;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)