разбо́рны, ‑ая, ‑ае.

Такі, які можна разабраць, разняць на часткі і зноў сабраць. Разборны домік. Разборная кніжная паліца. Разборныя гантэлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расчляні́ць, ‑чляню, ‑членіш, ‑членіць; зак., што.

Раздзяліць на асобныя часткі. Расчляніць тэрыторыю. // Разбіць на асноўныя састаўныя элементы. Расчляніць вытворчы працэс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмбалі́я, ‑і, ж.

У медыцыне — закупорванне крывяноснага сасуда якой‑н. густой часцінкай, занесенай крывёю з адной часткі цела ў другую.

[Ад грэч. embolē — укідванне, укліньванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аста́ча, -ы, ж.

1. Тое, што асталося пасля аддзялення часткі; рэшта, рэшткі чаго-н.

2. У матэматыцы: велічыня, якая атрымліваецца пры адыманні ад дзялімага здабытку дзельніка на цэлую дзель.

Шэсць дзеліцца на два без астачы.

◊

Без астачы — цалкам, поўнасцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раскусі́ць, -кушу́, -ку́сіш, -ку́сіць; -ку́шаны; зак.

1. што. Кусаючы, раздзяліць на часткі.

Р. арэх.

2. перан., каго-што. Распазнаць, добра ўведаць (разм.).

Я даўно раскусіў гэтага чалавека.

Р. задуму хітраца.

|| незак. раску́сваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. раску́сванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аблягчы́цца, аблягчуся, аблегчышся, аблегчыцца; зак.

1. Зрабіцца больш лёгкім па вазе, вызваліцца ад часткі грузу.

2. Разм. Спаражніць сабе кішэчнік, страўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перагні́сці і перагні́ць, ‑гніе; зак.

Згніць зусім, поўнасцю. // Прагніўшы ў якім‑н. месцы, разваліцца на часткі. Перагнілі кроквы, і страха правалілася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

та́зы, ‑аў; адз. таз, ‑а, м.

Мясцовая назва часткі ўдыгейцаў, якія перайшлі да аседласці і засвоілі элементы культуры кітайцаў і маньчжураў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фанто́м, ‑а, м.

1. Кніжн. Прывід, здань.

2. Спец. Мадэль цела або яго часткі ў натуральную велічыню, якая служыць наглядным дапаможнікам.

[Фр. fantôme ад грэч. phantasma — прывід, здань.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адме́рзнуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; -мёрз, -мёрзла; зак.

1. Загінуць ад марозу, вымерзнуць.

Агуркі адмерзлі.

2. разм. Моцна азябнуць (пра часткі цела); страціць гібкасць, адчувальнасць на холадзе.

Адмерзлі вушы на марозе.

|| незак. адмярза́ць, -а́е.

|| наз. адмярза́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)