Verbum

заа... (гл. зоа...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «зоа...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: заалогія, заапарк, заатэхнік, зааферма, зааэкспарт.

выклі́чнік, -а, м.

У граматыцы: нязменнае слова, што непасрэдна выражае пачуццё, адчуванне, эмацыянальную рэакцыю, валявое пабуджэнне і пад., напр.: ах, ой, ох, гэй.

|| прым. выклі́чнікавы, -ая, -ае.

афарбо́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

1. гл. фарбаваць.

2. Колер або спалучэнне колераў.

Прыгожая а. птушкі.

3. перан. Сэнсавае, выразнае адценне чаго-н.

Стылістычная а. слова.

разуме́нне, -я, н.

1. гл. разумець.

2. Здольнасць спасцігаць розумам змест. сэнс, значэнне чаго-н.

Р. законаў прыроды.

3. Пэўнае вытлумачэнне чаго-н.

Правільнае р. значэння слова.

су́фікс, -а, мн. -ы, -аў, м.

У граматыцы: марфема, якая знаходзіцца пасля кораня і служыць для ўтварэння новых слоў ці граматычных форм слова.

|| прым. суфікса́льны, -ая, -ае.

тэ́рмін², -а, мн. -ы, -аў, м.

Слова або словазлучэнне, якое дакладна абазначае пэўнае паняцце якой-н. спецыяльнай галіны навукі, тэхнікі, мастацтва і пад.

Тэхнічны т.

Мовазнаўчы т.

чырвана... (гл. чырвона...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «чырвона...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: чырванагруды, чырваназорны, чырвананосы, чырванатвары, чырванафлоцец.

гло́са, -ы, мн. -ы, глос, ж. (спец.).

Пераклад або тлумачэнне незразумелага слова або выразу, пераважна ў старажытных тэкстах на палях або ў самім тэксце.

Глосы ў скарынаўскіх тэкстах.

жаўта... (гл. жоўта...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «жоўта...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: жаўтагруды, жаўтадзюбы, жаўтазём, жаўталісты, жаўтароты, жаўтаскуры.