літр, ‑а, м.

1. Адзінка вымярэння аб’ёму і ёмістасці, роўная 1000 кубічных сантыметраў. Літр вады. Літр малака.

2. Разм. Пасудзіна такой ёмістасці.

[Фр. litre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ват-гадзі́на, ‑ы, ж.

Адзінка вымярэння работы электрычнага току, роўная рабоце, якая выконваецца за адну гадзіну пры магутнасці току ў адзін ват.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэкс, ‑а, м.

Пазасістэмная адзінка лінейнай шчыльнасці (г/км), якая прымяняецца для характарыстыкі валокнаў і ніцей (у СССР выкарыстоўваецца з 1956 г.).

[Ад лац. texo — тку, пляту.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́ласць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. У Старажытнай Русі: мясцовасць, падпарадкаваная адной уладзе.

2. Адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка, падраздзяленне ўезда ў сельскай мясцовасці Расіі, у Вялікім Княстве Літоўскім і ў СССР да раяніравання.

|| прым. валасны́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цеплата́, -ы́, ДМ -лаце́, ж.

1. гл. цёплы.

2. Форма руху матэрыі — беспарадачны рух часціц цела; энергетычная характарыстыка цеплаабмену, што вызначаецца колькасцю энергіі, якую атрымлівае награваемае цела (спец.).

Адзінка цеплаты.

3. Тое, што і цеплыня (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кілагра́м ’адзінка вагі, роўная 1000 грамаў’ (ТСБМ). Запазычанне з франц. kilogramme праз рус. килограмм (ЕСУМ, 2, 444).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

часць, падраздзяленне / невялікая: каманда □ баявая адзінка

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

кілава́т-гадзі́на, ‑ы, ж.

Адзінка вымярэння энергіі электрычнага току, роўная рабоце, якая выконваецца на працягу 1 гадзіны пры магутнасці току ў 1 кілават.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куло́н ​1, ‑а, м.

Адзінка колькасці электрычнасці.

[Ад уласн. імя.]

куло́н ​2, ‑а, м.

Жаночае ўпрыгожанне з каштоўных камянёў або іншага матэрыялу, якое носіцца на шыі.

[Фр. coulant.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інварыя́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. (спец.). Велічыня, што застаецца нязменнай пры тых або іншых пераўтварэннях.

2. У мовазнаўстве: адзінка, якая заключае ў сабе асноўныя прыметы сваіх канкрэтных рэалізацый.

Семантычны і.

|| прым. інварыя́нтны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)