Verbum

ара́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто гаворыць прамову, прамоўца.

2. Той, хто валодае красамоўствам, майстэрствам слова.

Сапраўдны а.

|| прым. ара́тарскі, -ая, -ае.

халада... (гл. холада...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «холада...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: халадабойня, халадатранспарт, халадатэхніка.

храна... (гл. хрона...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «хрона...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: хранаграма, храналогія, хранаскоп.

салама... (гл. салома...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «салома...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: саламакрутка, саламарэзка, саламатрэс.

санца... (гл. сонца...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «сонца...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: санцапёк, санцалюбны, санцацвет.

глыбака... (гл. глыбока...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «глыбока...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: глыбакаводны, глыбакадонны, глыбакадумны.

чарна... (гл. чорна...).

Першая састаўная частка складаных слоў, ужыв. замест «чорна...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: чарнабровы, чарнакрылы, чарнабурка.

леда... (гл. лёда...).

Першая частка складаных слоў; ужыв. замест «лёда...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: ледакол, ледарэз, ледаспуск, ледасховішча.

лексе́ма, -ы, мн. -ы, -се́м, ж. (спец.).

Слова як самастойная сэнсавая адзінка слоўнікавага складу мовы ў сукупнасці яго значэнняў і форм.

|| прым. лексе́мны, -ая, -ае.

макарані́зм, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Замежнае слова або выраз, які пранік у родную мову ў нязменным выглядзе.

|| прым. макарані́чны, -ая, -ае.

М. стыль.