Verbum

анато́мія, ‑і, ж.

Навука пра знешнюю і ўнутраную будову жывога арганізма. Анатомія чалавека. // Будова арганізма, органа. Анатомія мозгу.

[Ад грэч. anatomē — рассячэнне.]

астрано́мія, ‑і, ж.

Навука пра нябесныя целы і сістэмы нябесных цел, іх паходжанне, будову, законы руху, хімічны састаў.

[Грэч. astron — зорка і nomos — закон.]

геахі́мія, ‑і, ж.

Навука аб хімічным саставе Зямлі і законах распаўсюджання, размеркавання, спалучэння хімічных элементаў у зямной кары.

імунало́гія, ‑і, ж.

Навука аб неўспрымальнасці чалавека і жывёл да інфекцыйных хвароб, а таксама да хвароб, выкліканых паразітамі.

металазна́ўства, ‑а, н.

Навука, якая вывучае ўласцівасці і будову металаў і законы іх змянення пад уплывам знешняга асяроддзя.

нейрахірургі́я, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае захворванні цэнтральнай і перыферычнай нервовай сістэмы і з’яўляецца спалучэннем хірургіі і неўралогіі.

фармакагно́зія, ‑і, ж.

Навука аб рэчывах расліннага і жывёльнага паходжання, якія маюць лекавыя ўласцівасці і ўжываюцца ў медыцыне.

[Ад грэч. pharmakon — лякарства і gnōsis — веды.]

філагені́я, ‑і, ж.

1. Навука, якая вывучае заканамернасці развіцця жывёльнага і расліннага свету.

2. Тое, што і філагенез.

[Ад грэч. phylē — племя і génos — паходжанне, нараджэнне.]

ювенало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае рэзервы чалавечага арганізма і шляхі захавання прымет маладосці на працягу даўгалетняга жыцця.

[Ад лац. juvenis — гоны, малады.]

аквана́ўтыка, ‑і, ДМ ‑тыпы, ж.

Спец. Навука, якая займаецца вывучэннем магчымасцей доўгага знаходжання чалавека ў моры пад вадой.

[Ад лац. aqua — вада і грэч. nautes — які плавае.]