навако́льны, -ая, -ае.
1. Які знаходзіцца або жыве ў наваколлі; адбываецца навокал каго-, чаго-н.
Навакольная мясцовасць.
Навакольныя людзі.
Навакольныя гукі.
2. у знач. наз. навако́льнае, -ага, н. Тое, што знаходзіцца навокал каго-, чаго-н.
Любавацца навакольным.
3. у знач. наз. навако́льныя, -ых. Людзі, якія акружаюць каго-н.
Абыякавы да навакольных.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
благачы́нны, ‑ага, м.
Служыцель культу, што кіруе цэрквамі некалькіх парафіі. Не простым на[ва]т, а благачынным папом ён [Красноўскі] стаў амаль праз месяц. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
імерэці́нскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да Імерэціі, імерэцінаў, імерэцінцаў. // у знач. наз. імерэці́нскае, ‑ага, н. Сорт сухога вінаграднага віна. Бутэлька імерэцінскага.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кірпано́сы, ‑ая, ‑ае.
Разм. З кароткім і задзёртым носам. Кірпаносы твар. Кірпаносае дзіця. / у знач. наз. кірпано́сы, ‑ага, м.; кірпано́сая, ‑ай, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паво́зачны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да павозкі. Павозачны кузаў.
2. у знач. наз. паво́зачны, ‑ага, м. Той, хто кіруе коньмі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шука́емы, ‑ая, ‑ае.
У матэматыцы — які неабходна вызначыць, устанавіць. Шукаемая велічыня. // у знач. наз. шука́емае, ‑ага, н. Велічыня, якую неабходна вызначыць, устанавіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Га́каць ’гакаць’ (Бяльк.), ’секчы’ (Сцяц.), га́кну́ць (Касп.), га́кнуць (БРС). Параўн. рус. га́кать ’вымаўляць глыбокі гартанны гук (га, ага), калі сякуць дровы, удараюць цяжкім молатам і г. д.’, ’моцна ўдараць, біць’ (СРНГ). Ад прымарнага выклічніка га! Дзеяслоў га́каць утворан пры дапамозе звычайнага ў такіх фармацыях суфікса ‑к‑. Аналагічны па паходжанню і дзеяслоў го́каць (гл.). Не мае да гакаць ніякага дачынення ням. дзеяслоў hacken ’секчы’ (гэта выпадковае супадзенне).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вартаўні́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які прызначаны для вартаўніка, належыць яму. Вартаўнічая будка.
2. у знач. наз. вартаўні́чы, ‑ага, м. Тое, што і вартаўнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вернападда́ны, ‑ая, ‑ае.
Уст.
1. Які захоўвае вернасць манарху.
2. у знач. наз. вернападда́ны, ‑ага, м. Той, хто верай і праўдай служыць манарху.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
астро́жны, ‑ая, ‑ае.
Уст.
1. Які мае адносіны да астрога. Астрожны рэжым.
2. у знач. наз. астро́жны, ‑ага, м. Тое, што і астрожнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)