Віту́шнік ’чалавек, які ходзіць у лапцях з «вітушкамі»’ (Шат.). Да вітушкі ’аборы’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Капы́за ’запальчывы чалавек’ (Яўс.). Кантамінацыя капыжыцца і капрыза (гл.). Параўн. капыціцца ’капрызіцца’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́клік ’безрукаўка’ (Мат. Маг.). Параўн. польск. kika ’чалавек без рукі’ (Да прасл. kuka).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мяке́ка ’мяла, цяльпук’ (зэльв., Жыв. сл.). Балтызм. Параўн. літ. mekekė ’прыдуркаваты, нездагадлівы чалавек’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мярцвік ’мярцвяк’ (віл., чэрв., Сл. ПЗБ). У выніку кандэнсацыі састаўнога выразу мёртвы чалавек.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мі́нджа ’маўклівы чалавек’ (шчуч., Сцяшк. Сл.). Балтызм. Параўн. літ. mìndžoti ’ненавідзець, пагарджаць, грэбаваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Нешмана́ць ’не звяртаць увагі; не слухацца’ (Некр.), nieszmanajka ’адчайны чалавек’ (Пятк.). Гл. шманаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пу́нця ’бесхарактарны, заняпалы чалавек’ (Цых.). Няясна, параўн., аднак, фармальна і семантычна блізкія балг. пу́нчо ’ненармальны, дурны чалавек’ (няяснага паходжання, гл. БЕР, 5, 854), в.-луж. punca, риса, н.-луж. punca ’weibliche Scham’ (з ням. Bume, puncen ’тс’, гл. Шустар-Шэўц, 2, 1186), славен. punca ’лялька, дзяўчына, каханка’ (з італ. pulcella ’дзяўчына, дзеўка’ < лац. pullus ’юнак’, гл. Бязлай, 3, 136) і пад., у аснове якіх, магчыма, экспрэсіўныя словы дзіцячай мовы, параўн. рус. дыял. пуня ’плаксівы чалавек, недарэка; ахламон’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

арыгіна́льны

1. оригина́льный, по́длинный;

а. ру́капіс — оригина́льная (по́длинная) ру́копись;

2. разг. оригина́льный; своеобра́зный;

~нае ўспрыма́нне све́ту — оригина́льное (своеобра́зное) восприя́тие ми́ра;

~ная ду́мка — оригина́льная мысль;

а. чалаве́к — оригина́льный челове́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абмежава́ны

1. ограни́ченный; стеснённый;

2. обмежёванный;

1, 2 см. абмежава́ць;

3. (небольшой, умеренный) ограни́ченный;

~ныя сро́дкі — ограни́ченные сре́дства;

4. (духовно неразвитый) ограни́ченный, недалёкий;

а. чалаве́к — ограни́ченный (недалёкий) челове́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)