гумо́з, ‑у, м.

Хвароба раслін, якая заключаецца ў моцным выдзяленні гумі, камедзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даўгано́сік, ‑а, м.

Насякомае сямейства жукоў з доўгім хабатком; шкоднік сельскагаспадарчых раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ара́ліевыя, ‑ых.

Сямейства раслін, да якіх адносяцца плюшч, жэньшэнь, аралія і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

геліятрапі́зм, ‑у, м.

Уласцівасць раслін рэагаваць рухам, паваротам на дзеянне сонечнага святла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

за́растак, ‑тка, м.

Палавое пакаленне ў вышэйшых споравых раслін (папарацяў, хвашчоў, дзеразы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звано́чкавыя, ‑ых.

Сямейства зрослапялёсткавых двухдольных раслін, да якога адносяцца розныя віды званочкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́ннавыя, ‑ых.

Сямейства буйных шматгадовых раслін, многія з якіх культывуюцца як дэкаратыўныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курасле́п, ‑у, м.

Род шматгадовых травяністых раслін сямейства казяльцовых; анемона. Жоўты кураслеп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міжкле́тнік, ‑а, м.

Спец. Поласць, якая ўтвараецца ў тканках раслін паміж клеткамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міжсартавы́, ‑ая, ‑бе.

Спец. Які адбываецца паміж рознымі сартамі раслін. Міжсартавое скрыжаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)