паслён, -у, м.

Родавая назва некаторых раслін (напр., бульбы, памідораў, а таксама тытуню, блёкату і інш.), якія ўтвараюць асобнае сямейства.

|| прым. паслёнавы, -ая, -ае.

Сямейства паслёнавых (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

камісарыя́т, -а, М -рыя́це, мн. -ы, -аў, м.

Назва некаторых дзяржаўных і адміністрацыйных устаноў, на чале якіх стаіць камісар.

Народны к.

Ваенны к.

|| прым. камісарыя́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

камчада́лы, -аў, адз.а́л, -а, м.

У 18 ст. назва карэннага насельніцтва Камчаткі; ітэльмены.

|| ж. камчада́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

|| прым. камчада́льскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

семіна́рыя, -і, мн. -і, -рый, ж.

Назва некаторых спецыяльных сярэдніх навучальных устаноў.

Настаўніцкая с. (для падрыхтоўкі настаўнікаў; уст.). Духоўная с. (для падрыхтоўкі святароў).

|| прым. семіна́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ціву́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (гіст.).

Назва розных службовых асоб у Расіі да 17 ст., а таксама наглядчык за працай сялян у памешчыка ў часы прыгону.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вальта́ж, ‑у, м.

Устарэлая назва напружання ў электрычным ланцугу ў вольтах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алапа́тыя, ‑і, ж.

Устарэлая назва, дадзеная гамеапатамі звычайным (негамеапатычным) метадам лячэння.

[Ад грэч. allos — другі і pathos — пакута, хвароба.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

меджлі́с, ‑а, м.

Адна з палат парламента Ірана; назва парламента Турцыі.

[Ад араб. medžlis — сход.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нукло́н, ‑а, м.

Агульная назва часцінак атамнага ядра (пратона і нейтрона).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галго́фа, -ы, ж.

1. (з вялікай літары). Назва ўзгорка паблізу Іерусаліма, дзе, згодна з хрысціянскім веравучэннем, быў распяты Ісус Хрыстос.

2. перан. Месца пакут, нягод.

Узысці на галгофу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)