эхінакако́з, ‑у, м.

Захворванне жывёл і чалавека, якое выклікаецца паразітаваннем лічынак эхінакока.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

я́лавасць, ‑і, ж.

Часовая адсутнасць прыплоду ў самак сельскагаспадарчых жывёл (пераважна кароў).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарпу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Кідальная зброя ў выглядзе кап’я з зубчастым наканечнікам на доўгім тросе, якая ўжываецца для палявання на буйных марскіх жывёл.

|| прым. гарпу́нны, -ая, -ае.

Гарпунная пушка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

няжва́чныя, ‑ых.

Падатрад млекакормячых жывёл атрада парнакапытных, да якіх адносяцца бегемот і свіння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нейрафізіяло́гія, ‑і, ж.

Раздзел фізіялогіі, які вывучае функцыі нервовай сістэмы чалавека і жывёл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыстасава́насць, ‑і, ж.

Адпаведнасці якім‑н. умовам, абставінам, прыгоднасць да іх. Прыстасаванасць жывёл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бада́ць, ‑ае; незак., каго-што і чым.

Біць ілбом, калоць рагамі (пра жывёл).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зоамарфі́зм, ‑у, м.

Рэлігійны светапогляд, згодна з якім багі ўяўляюцца ў выглядзе жывёл.

[Ад грэч. zōon — жывёліна і morphē — форма.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гукаперайма́льнік, ‑а, м.

Чалавек, які дакладна перадае галасы жывёл, розныя шумы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спермі́н, ‑у, м.

Выцяжка з семявых залоз жывёл, якая ўжываецца як лекавы сродак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)