сацыя́л-імперыялі́зм, ‑у, м.

Разнавіднасць апартунізму, палітыка падтрымкі сацыял-дэмакратамі імперыялістычнага ўрада сваёй краіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мемара́ндум, ‑а, м.

Дыпламатычны дакумент, у якім выказаны погляды ўрада дзяржавы па якому‑н. пытанню.

[Ад лац. memorandum — што трэба помніць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэм’е́р-міні́стр, ‑а, м.

У некаторых дзяржавах — старшыня ўрада, старшыня савета міністраў або кабінета міністраў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паражэ́нства, -а, н.

1. У час Першай сусветнай вайны: палітычны настрой у некаторых грамадскіх колах, якія жадалі паражэння свайго ўрада ў вайне.

2. Пазіцыя, якая адлюстроўвае нявер’е ў магчымасць ажыццяўлення чаго-н., у перамогу чаго-н. (неадабр.).

|| прым. паражэ́нчы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэкрэ́т, -а, М -рэ́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Пастанова ўрада, якая мае сілу закона.

Д. аб міры.

Д. аб зямлі.

2. Дэкрэтны водпуск, водпуск па цяжарнасці і родах (разм.).

Пайсці ў д.

Знаходзіцца ў дэкрэце.

|| прым. дэкрэ́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

петы́цыя, ‑і, ж.

Калектыўная пісьмовая просьба, накіраваная да главы ўрада або да вышэйшых органаў улады; калектыўнае хадайніцтва.

[Лац. petitio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аліга́рх, ‑а, м.

1. У антычныя і сярэдневяковыя часы — член алігархічнага ўрада.

2. Прадстаўнік буйнога манапалістычнага капіталу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агрэма́н, ‑у, м.

Згода ўрада адной дзяржавы прыняць асобу, прапанаваную іншай дзяржавай у якасці яе дыпламатычнага прадстаўніка.

[Ад фр. agrément — згода.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бры́фінг, ‑у, м.

Кароткая нарада прадстаўнікоў друку, на якой спецыяльна ўпаўнаважанымі асобамі паведамляецца пазіцыя ўрада па пэўнаму пытанню.

[Англ. briefing — інструктаж.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дырэкты́ва, ‑ы, ж.

Агульнае кіруючае ўказанне вышэйшага органа ніжэйшаму. Дырэктывы XXIV з’езда КПСС. Выканаць дырэктывы партыі і ўрада.

[Фр. directive з лац.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)