чарні́цца, чэрніцца; незак.

Зал. да чарніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарні́цца несов., страд. черни́ться; см. чарні́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чарне́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. чарніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

очерня́ть несов., перен. чарні́ць, абгаво́рваць, абнясла́ўліваць, пля́міць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

начарні́ць, ‑чарню, ‑чэрніш, ‑чарніць; зак., што.

Зрабіць чорным, афарбаваць у чорны колер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бру́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; каго-што і без дап.

1. Рабіць брудным.

Б. сцены.

Б. у пакоі.

2. перан. Няславіць, чарніць.

Б. чэснае імя.

|| зак. забру́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чэ́рнены

1. прич. чернённый; см. чарні́ць 1;

2. прил. чернёный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

варані́ць, -раню́, -ро́ніш, -ро́ніць; незак., што.

Пакрываць паверхню металічных прадметаў (са сталі, чыгуну) тонкім слоем вокіслу чорнага, цёмна-сіняга або карычневага колеру, каб засцерагчы ад іржы; чарніць.

В. сталь.

|| наз. варане́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Му́рзацца ’зацягвацца хмаркамі (аб небе)’ (Янк. 2), мурза́ціцца ’хмарыцца’ (ганц., Сл. ПЗБ). Да мурза 1, му́рзаць ’пэцкаць, чарніць, брудзіць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

варані́ць, ‑раню, ‑роніш, ‑раніць; незак., што.

Утвараць на паверхні металічных прадметаў (сталі, чыгуну) тонкі слой вокіслу чорнага, цёмна-сіняга або карычневага колеру; чарніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)