склераметры́я, ‑і, ж.

Спец. Раздзел фізікі, у якім вывучаецца цвёрдасць розных матэрыялаў.

[Грэч. sklērós — цвёрды і métron — мера.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

геліяфі́зіка, ‑і, ДМ ‑зіцы, ж.

Раздзел астрафізікі, звязаны з вывучэннем праблем фізікі Сонца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́птыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Раздзел фізікі, які вывучае з’явы і ўласцівасці святла, яго распаўсюджвання і ўзаемадзеяння з рэчывам.

2. зб. Прыборы і інструменты, дзеянне якіх заснавана на законах гэтай навукі.

|| прым. апты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аку́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Раздзел фізікі, які вывучае гукавыя з’явы.

2. Чутнасць гукаў (музыкі, гутаркі і пад.) у якім-н. памяшканні, абумоўленая формай і матэрыялам гэтага памяшкання.

А. тэатральнай залы.

|| прым. акусты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

электрао́птыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Раздзел фізікі, які вывучае ўплыў электрычнасці на аптычныя ўласцівасці рэчыва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спектраскапі́я, ‑і, ж.

1. Раздзел фізікі, які вывучае спектры электрамагнітнага выпрамянення.

2. Даследаванне спектраў пры дапамозе спектраскопа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрмаме́трыя, ‑і, ж.

Раздзел эксперыментальнай фізікі, які вывучае метады вымярэння тэмпературы, спосабы складання і градуіравання тэмпературных шкал.

[Ад грэч. thermē — цяпло, гарачыня і metreō — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фізіка-...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая ўказвае на адносіны да фізікі, напрыклад: фізіка-геаграфічны, фізіка-матэматычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

колеразна́ўства, ‑а, н.

Сістэматызаваная сукупнасць дадзеных фізікі, фізіялогіі і псіхалогіі, якія маюць адносіны да працэсаў успрымання і адрознівання колераў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фазатро́н, ‑а, м.

Адзін з відаў устаповак для паскарэння руху зараджаных часціц (ужываюцца для даследаванняў у галіне фізікі атамнага ядра).

[Ад грэч. phasis — з’яўленне і слова (элек)трон.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)