змаўча́ць сов.

1. (не ответить, не возразить) смолча́ть, промолча́ть;

яна́ пакры́ўдзілася, але́а́ла — она́ оби́делась, но смолча́ла (промолча́ла);

2. (умышленно не сказать) умолча́ть;

ён ве́даў, але змаўча́ў — он знал, но умолча́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наме́р, -ру м. наме́рение ср.; (преимущественно дурной, предосудительный) у́мысел;

до́брыя ~ры — до́брые наме́рения;

цвёрды н. — твёрдое наме́рение;

без ~ру — без у́мысла; неумы́шленно;

з ~рам — с наме́рением; с у́мыслом; умы́шленно;

мець н. — намерева́ться, замышля́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маўча́ць несов.

1. в разн. знач. молча́ть; (хранить полное молчание — ещё) безмо́лвствовать;

2. (умышленно не говорить) ума́лчивать;

аб гэ́тым не́льга м. — об э́том нельзя́ ума́лчивать;

пра гэ́та гісто́рыя маўчы́ць — об э́том исто́рия ума́лчивает

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)