хаўру́сніцкі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Агульны, сумесны. Хаўрусніцкая работа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калекты́ўны, -ая, -ае.
1. гл. калектыў.
2. Агульны, сумесны, які выконваецца калектывам.
Калектыўная гаспадарка.
Калектыўная праца.
3. Прызначаны для калектыву.
Калектыўнае забеспячэнне.
|| наз. калекты́ўнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
суку́пны, ‑ая, ‑ае.
Аб’яднаны, сумесны, агульны. Сукупныя намаганні.
•••
Сукупны грамадскі прадукт гл. прадукт.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гуртавы́, ‑ая, ‑ое.
1. Агульны, сумесны. Гуртавая праца.
2. Звязаны з гуртам (у 2 знач). Гуртавы даглядчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
соуча́стие ср. саўдзе́л, -лу м., саўдзе́льніцтва, -ва ср., суме́сны ўдзел;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аб’ядна́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад аб’яднаць.
2. у знач. прым. Сумесны, злучаны. Аб’яднаныя дзеянні ўсіх прагрэсіўных сіл. Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
супо́льны, -ая, -ае.
1. Сумесны, агульны, які ў аднолькавай меры належыць усім.
Супольная паша.
2. Які ажыццяўляецца сумесна з кім-н.
Супольнае падарожжа.
Супольна (прысл.) працаваць.
3. Аднолькавы з кім-н., уласцівы каму-н. адначасова з іншымі.
Супольныя імкненні.
Супольныя інтарэсы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
саўдзе́льніцтва, ‑а, н.
Сумесны ўдзел у чым‑н. з кім‑н. Як бы своеасаблівую «гульню» прапанаваў чытачу аўтар, тую, што заключана ў самой аснове мастацтва. Гэта «гульня!» — саўдзельніцтва, сааўтарства. Адамовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Супо́льны ’агульны, сумесны’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Шат., Гарэц., Др.-Падб., Касп., Варл., Бяльк.), сюды ж супо́льна ’разам, сумесна’ (ТСБМ, Ласт., Касп., Бяльк., Варл., Гарэц., ЛА, 5), супо́льнік ’паплечнік, аднадумец; саўдзельнік, хаўруснік’, су́польнікі ’суседзі’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. супольныи ’агульны, сумесны’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 135). Укр. спі́льний, польск. spólny ’супольны’, чэш. společný, славац. spoločny ’тс’. Прасл. *sǫpolьnъjь (Трубачоў, Проспект, 80), што да прасл. *sъ polu, дзе *polъ ’палавіна, палова’; старая аснова на ‑u; гл. таксама Шустар-Шэўц, 1343; Махэк₂, 570; Борысь, 569; ЕСУМ, 5, 374.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
калекты́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да калектыву, уласцівы яму; агульны, сумесны. Калектыўная гаспадарка. Калектыўнае жыццё. // Які ажыццяўляецца, выконваецца калектывам. Калектыўная праца. Калектыўнае кіраўніцтва. Калектыўны танец.
2. Прызначаны для калектыву. Калектыўнае забеспячэнне.
•••
Калектыўны дагавор гл. дагавор.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)