Verbum

белабіле́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які мае белы білет, які вызвалены ад вайсковай службы па стане здароўя.

мале́льня, -і, мн. -і, -лень і -льняў, ж.

Памяшканне для рэлігійных сходаў, службы і малітваў (звычайна ў сектантаў і нехрысціян).

першаго́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м. (разм.).

1. Салдат ці матрос першага года службы.

2. Маладая жывёліна на першым годзе жыцця.

самаво́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

Самавольная адлучка са службы, з работы і пад.

Пайсці ў самаволку.

во́інскі, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да ваеннай справы, ваеннай службы.

Воінская павіннасць.

Усеагульны в. абавязак.

2. Уласцівы воіну (высок.).

Воінская доблесць.

дыя́кан, -а, мн. -ы, -аў, м.

У праваслаўнай царкве: ніжэйшае духоўнае званне; памочнік святара ў час царкоўнай службы.

|| прым. дыя́канскі, -ая, -ае.

Д. сан.

забры́ць, -ы́ю, -ы́еш, -ы́е; -ы́ты; зак., каго.

Прызнаць годным да вайсковай службы.

◊

Забрыць лоб каму (уст.) — узяць у салдаты.

|| незак. забрыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

го́дны, -ая, -ае; -дзен, -дна.

Прыгодны для чаго-н., для якіх-н. мэт.

Г. для страявой службы.

|| наз. го́днасць, -і, ж.

Тэрмін годнасці лякарства.