апаліты́чны, -ая, -ае.

1. гл. апалітызм.

2. Які ўхіляецца ад удзелу ў грамадска-палітычным жыцці, абыякавы да пытанняў і праблем палітыкі.

|| наз. апаліты́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэарэ́тык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які займаецца распрацоўкай тэарэтычных пытанняў у якой-н. галіне ведаў.

Фізік-т.

2. Чалавек, які любіць абстрактна разважаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

арэапа́г, -а, м. (кніжн.).

1. Вышэйшы орган судовай і палітычнай улады ў старажытных Афінах.

2. перан. Сход аўтарытэтных асоб для рашэння якіх-н. пытанняў (іран.).

Вучоны а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нара́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -ра́д, ж.

1. Афіцыйнае пасяджэнне для абмеркавання якіх-н. спецыяльных пытанняў.

Вытворчая н.

2. Сумеснае абмеркаванне якога-н. пытання.

Сямейная н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спрашчэ́нец, ‑нца, м.

Той, хто павярхоўна падыходзіць да вырашэння складаных задач, пытанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вострапаліты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да самых важных і самых надзённых палітычных пытанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эраты́зм, ‑у, м.

Кніжн. Празмерная пачуццёвасць, павышаная палавая ўзбудлівасць; празмерная цікавасць да палавых пытанняў.

[Фр. érotisme ад грэч. érōs, érōtos — каханне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пале́міка ’спрэчка ў друку, на дыспуце, сходзе, пры абмеркаванні якіх-н. пытанняў’ (ТСБМ). Праз рус. поле́мика ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 78) ад грэч. πολεμικός ’ваяўнічы’ < πόλεμος ’вайна’ (ССРЛЯ, 10, 129).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

апыта́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае шэраг пытанняў, на якія патрэбна адказаць. Апытальны ліст. Апытальныя даныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паве́стка ’афіцыйнае пісьмовае паведамленне з выклікам куды-н.; кола пытанняў, якія павінны быць абмеркаваны на сходзе, пасяджэнні’ (ТСБМ, Бяльк., Яруш., Сл. ПЗБ). Запазычанне з рус. пове́стка ’тс’, якое ад повестить ’паведаміць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)