дзіво́сна-прыго́жы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дзіво́сна-прыго́жы дзіво́сна-прыго́жая дзіво́сна-прыго́жае дзіво́сна-прыго́жыя
Р. дзіво́сна-прыго́жага дзіво́сна-прыго́жай
дзіво́сна-прыго́жае		 дзіво́сна-прыго́жага дзіво́сна-прыго́жых
Д. дзіво́сна-прыго́жаму дзіво́сна-прыго́жай дзіво́сна-прыго́жаму дзіво́сна-прыго́жым
В. дзіво́сна-прыго́жы (неадуш.)
дзіво́сна-прыго́жага (адуш.)		 дзіво́сна-прыго́жую дзіво́сна-прыго́жае дзіво́сна-прыго́жыя (неадуш.)
дзіво́сна-прыго́жых (адуш.)
Т. дзіво́сна-прыго́жым дзіво́сна-прыго́жай
дзіво́сна-прыго́жаю		 дзіво́сна-прыго́жым дзіво́сна-прыго́жымі
М. дзіво́сна-прыго́жым дзіво́сна-прыго́жай дзіво́сна-прыго́жым дзіво́сна-прыго́жых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Прыро́духа ’прыгожая жанчына’ (пін., Жыв. сл.). Да род, прырадзі́ць, гл. радзі́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трыно́ўка ‘шарсцяная прыгожая хустка ў кветкі’ (ДАБМ, камент., 944). Гл. тараноўка ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ослепи́тельный

1. сляпу́чы, асляпля́льны;

2. перен. выда́тны;

же́нщина ослепи́тельной красоты́ ве́льмі прыго́жая жанчы́на;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

краси́вый в разн. знач. прыго́жы;

краси́вое лицо́ прыго́жы твар;

краси́вые движе́ния прыго́жыя ру́хі;

краси́вая му́зыка прыго́жая му́зыка;

краси́вый посту́пок прыго́жы ўчы́нак;

краси́вые слова́ прыго́жыя сло́вы;

краси́вая де́вушка прыго́жая дзяўчы́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чырво́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да чырваў. [Ганна] была прыгожая жанчына і трохі нагадвала сабою чырвовую даму. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

красу́н, ‑а, м.

Тое, што і прыгажун. — Не такая я прыгожая. Баюся ўявіць побач з сабой такога красуна. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мясці́на ж. ме́сто ср.; уголо́к м.; месте́чко ср.;

знаёмая м. — знако́мое ме́сто;

прыго́жая м. — краси́вый уголо́к; краси́вое месте́чко

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Люкс ’нешта асабліва багатае, раскошнае, дабраякаснае’ (ТСБМ). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 89), запазычана з рус. мовы, хаця не выключана магчымасць польск. крыніцы, параўн. luks, luksus ’раскоша’, ’каштоўная, прыгожая рэч’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

забудава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., што.

Заняць пад будынкі які‑н. участак зямлі. Гэта была прыгожая мясціна, якую Каспар забудаваў пасля вызвалення ад немцаў. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)