штабнава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; незак., што і без дап. (спец.).

Прашываць, прастрочваць што-н. (звычайна на машынцы).

Ш. збрую.

|| зак. праштабнава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны.

|| наз. штабнава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыстрыго́ўваць

‘прашываць што-небудзь рэдкімі шыўкамі’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прыстрыго́ўваю прыстрыго́ўваем
2-я ас. прыстрыго́ўваеш прыстрыго́ўваеце
3-я ас. прыстрыго́ўвае прыстрыго́ўваюць
Прошлы час
м. прыстрыго́ўваў прыстрыго́ўвалі
ж. прыстрыго́ўвала
н. прыстрыго́ўвала
Загадны лад
2-я ас. прыстрыго́ўвай прыстрыго́ўвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прыстрыго́ўваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

расстёгивать​II несов. прашыва́ць узо́рам; см. расстега́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прашыва́цца несов., страд. прошива́ться; промётываться; простёгиваться, стега́ться; прота́чиваться; см. прашыва́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стега́ть​II несов. (прошивать) шыць, падшыва́ць, прашыва́ць; (сметывать) фастрыгава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прашыва́нне ср. проши́вка ж.; прошива́ние; простёжка ж., стёжка ж.; см. прашыва́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штабнава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; незак., што і без дап.

Спец. Шыць, прашываць, прастрочваць што‑н. (звычайна на машынцы). Штабнавала [Міхля], бывала, на сваёй машынцы. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выстёгивать​I несов., портн. прашыва́ць, шыць, выштабно́ўваць, штабнава́ць, штапава́ць; см. вы́стегать​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сцяба́ць і сцёбаць ’біць чым-небудзь гнуткім; хвастаць’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Растарг., Чач., Шат., Байк. і Некр., Сл. ПЗБ), сцяба́ць ’вастрыць мянташкай касу’ (Варл., Гіл.), ’шыць шырокімі шыўкамі’ (Варл.), сцёбаць жыта ’малаціць акалотам’ (лаг., Стан.), сцёб ’хлоп! (удар бізуном)’ (Нас., Байк. і Некр.), сцёб, сцёбка ’пакаранне розгамі’ (Нас.), сцебену́ць ’сцебануць’ (ТС), сцяба́чка ’вострая каса’ (Сцяшк.), ’самаробны брусок вастрыць касу’ (Касп.; докш., Янк. Мат.; мядз., Сл. ПЗБ). Укр. сті́бати ’шыць, прашываць’, стьоба́ти ’сцябаць, біць, хвастаць’, рус. стеба́ть ’шыць, прашываць’, ’аплятаць’, ’упісваць, есці’, ’біць, хвастаць’, стёбка ’прут’, польск. ściebać ’нізаць’. Пэўнай этымалогіі няма. Зубаты (у Фасмера, 3, 750), Праабражэнскі (2, 377–378) меркавалі аб роднасці з рус. стебель ’сцябло’. Паводле Зяленіна (у Фасмера, там жа), слова паходзіць са стега́ть ’прашываць; біць, хвастаць’; ‑б‑ з’явілася пад уплывам стебель. Супраць гэтых версій Ільінскі (ИОРЯС, 23, 7, 176 і наст.), які набліжаў да ням. Steppen ’прашываць’, Stift ’стрыжань’ і лац. stipo, ‑āre ’сціскаць, звальваць разам’, што не адпавядае ‑e‑ ў корані слова. Параўноўвалі таксама з літ. stem̃bti ’мацнець’, stabýti ’спыняць’, ст.-інд. stabnā́ti ’падпірае, затрымлівае’, авест. stəmbana‑ ’апора’ (Уленбек, 343). На думку Груненталя (ИОРЯС, 18, 4, 136), значэнні ’шыць, прашываць’ і ’біць; хвастаць’ маглі развіцца з ’калоць’. Гл. яшчэ Аткупшчыкоў (Этимология–1984, 192), які прыводзіць дакладна адпаведнае славянскаму слову лат. stibát ’сцябаць, хвастаць’. Гл. ЕСУМ, 5, 418.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стабнава́ць ‘страчыць’, стабнава́нне ‘строчка ў шыцці’ (Байк. і Некр., Нас.). З польск. stebnować ‘страчыць’ (Карскі, Белорусы, 163), якое з ням. steppen ‘прашываць’; параўн. ням. stippen ‘утыкаць’; гл. Брукнер, 515.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)