разва́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

1. мн. Рэшткі разбуранай пабудовы ці паселішча, руіны.

Разваліны горада.

2. перан. Пра старога або разбітага хваробай чалавека (разм.).

Ён нагадваў жывую разваліну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

транспарці́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыбор для чарчэння ў выглядзе падзеленага на градусы паўкруга і лінейкі, які служыць для пабудовы вуглоў і іх вымярэння.

|| прым. транспарці́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кінадраматургі́я, ‑і, ж.

1. зб. Сукупнасць кінасцэнарыяў.

2. Тэорыя пабудовы кінасцэнарыяў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнтры́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Круглы, у выглядзе ратонды (пра форму пабудовы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапо́рцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. У матэматыцы: роўнасць дзвюх адносін (у 2 знач.).

Арыфметычная п.

Геаметрычная п.

2. Пэўныя суадносіны частак паміж сабой.

Правільныя прапорцыі ў частках пабудовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

э́кер, ‑а, м.

Геадэзічны інструмент для пабудовы на мясцовасці вуглоў пэўнай велічыні.

[Фр. èquerre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ачэ́п, ‑а, м.

Верхняе бервяно ў прадоўжнай сцяне пабудовы, на якое ставяцца кроквы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

намагра́фія, ‑і, ж.

Спец. Раздзел матэматыкі, які аб’ядноўвае тэорыю і практычныя спосабы пабудовы намаграм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драматургі́я, -і, ж.

1. Драматычнае мастацтва.

2. Тэорыя пабудовы драматычных твораў.

Курс драматургіі.

3. зб. Сукупнасць драматычных твораў якога-н. пісьменніка, эпохі і пад.

Руская класічная д.

Д.

Кандрата Крапівы.

|| прым. драматургі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ме́тад, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Спосаб пазнання з’яў прыроды і грамадскага жыцця.

2. Прыём, сістэма прыёмаў у якой-н. галіне дзейнасці з мэтай пабудовы і абгрунтавання сістэмы ведаў.

Перадавыя метады вытворчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)