наме́рыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. наме́ру наме́рым
2-я ас. наме́рыш наме́рыце
3-я ас. наме́рыць наме́раць
Прошлы час
м. наме́рыў наме́рылі
ж. наме́рыла
н. наме́рыла
Загадны лад
2-я ас. наме́р наме́рце
Дзеепрыслоўе
прош. час наме́рыўшы

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

даме́раць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Дакончыць абмер, вымярэнне чаго‑н.; абмераць, вымераць да канца ці да якога‑н. месца. Дамераць зямельны ўчастак.

2. Разм. Дабавіць да таго, што адмерана; адмераць, намераць поўнасцю. Дамерай яшчэ пяць метраў. Дамерай дзве кварты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наме́раны ​1, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад намераць.

наме́раны ​2 і наме́ран, ‑рана; у знач. вык., з інф.

Які мае намер што‑н. зрабіць. [Азаркевіч:] Дык вось што я вам скажу: чужою галавою я жыць не намераны. Гурскі. Увесь век мы жыць Тут намераны. Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)