Крэ́сала ’крэсіва’ (Мат. Гом., ТС). Гл. крэсіва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Краса́ла ’крэсіва’ (ТСБМ, Сцяшк., Гарэц., Мядзв.). Гл. крэсіва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

крамянёўка, ‑і, ДМ ‑нёўцы; Р мн. ‑нёвак, ж.

Даўнейшая стрэльба, у якой зарад запальваўся ад удару крэсіва аб крэмень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

краса́ла, ‑а, н.

Тое, што і крэсіва. Галавень злез з каня, прывязаў яго да драбін нейчых калёс і пачаў высякаць красалам агонь, каб прыкурыць піпку. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Крэ́сіла ’тс’ (Янк. Мат.). Гл. крэсіва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Краса́ць ’высякаць агонь крэсівам’ (ТСБМ). Гл. крэсіва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́красаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Выбіць, высечы крэсівам (іскру, агонь). Намацалі [старцы] ў кішэнях — ды ні ў кога крэсіва няма, каб агню выкрасаць. Якімовіч.

выкраса́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е.

Незак. да вы́красаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Січава́ ‘кавалак сталі для высякання агню’ (Касп.), січаво́ ‘крэсіва’ (Нар. сл.). Гл. сечыва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Во́гніва ’крэсіва’ (Бяльк.). Мяркуючы па тэрыторыі і адзінкавасці фіксацыі, запазычанне з рус. огниво ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тыту́н, ‑у, м.

Тое, што і тытунь. Дзед сядзеў на лаўцы каля печы. У пячурцы ляжаў яго капшук з тытуном і крэсіва. Колас. Тадэўчык устае, папраўляе вогнішча, напіхае зноў тытуну ў люльку і дзівіцца. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)