зубо́вный / зубо́вный скре́жет уст. скрыгата́нне зубо́ў, зубно́е скрыгата́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́рыес і карыёз, ‑у, м.

Запаленчы працэс у цвёрдай тканцы касцей, зубоў, які суправаджаецца гніеннем; кастаеда. Карыес зубоў.

[Лац. caries — гніенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубапратэзава́нне, ‑я, н.

Устаўлянне зубоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праца́хкаць

‘утварыць гук, падобны да лёскату зубоў’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. праца́хкаю праца́хкаем
2-я ас. праца́хкаеш праца́хкаеце
3-я ас. праца́хкае праца́хкаюць
Прошлы час
м. праца́хкаў праца́хкалі
ж. праца́хкала
н. праца́хкала
Загадны лад
2-я ас. праца́хкай праца́хкайце
Дзеепрыслоўе
прош. час праца́хкаўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зубны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае адносіны да зуба. Зубны нерв. Зубны боль. // Прызначаны для догляду, зберажэння зубоў. Зубны парашок. Зубная шчотка. // Які мае адносіны да лячэння зубоў. Зубны ўрач. Зубны кабінет.

2. Які вымаўляецца пры ўдзеле зубоў (пра гукі). Зубны зычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыку́с, ‑у, м.

Становішча зубоў пры стуленых сківіцах. Правільны прыкус.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абяззу́бець, ‑бею, ‑бееш, ‑бее; зак.

Разм. Застацца без зубоў, стаць бяззубым.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубаўрачэ́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лячэння зубоў. Зубаўрачэбны кабінет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ві́лы, віл і -аў.

Сельскагаспадарчая прылада ў выглядзе некалькіх доўгіх зубоў на доўгім дзяржанні.

Падхопліваць на в. сена.

◊

Віламі па вадзе пісана — пра што-н. мала магчымае.

|| прым. ві́лавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́скал, ‑у, м.

Прыадкрыты рот з вышчаранымі зубамі; аскал. Воўчы выскал зубоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)