далама́цца, ‑ломіцца; зак.
Зламацца зусім, канчаткова. Крэсла даламалася.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разлама́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ло́міцца; зак.
1. Пры ломцы, удары распасціся на кавалкі.
Льдзіна разламалася.
2. Разбурыцца, разваліцца, зламацца (разм.).
Плот разламаўся.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зло́млівацца несов., возвр., страд. сла́мываться; см. злама́цца 2, зло́мліваць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адгі́н, ‑у, м.
Разм. Месца, па якім што‑н. адагнута. Зламацца на адгіне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
излома́ться
1. злама́цца, палама́цца;
2. перен. сапсава́цца; скале́чыцца; зняве́чыцца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хра́снуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. (разм.).
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Зламацца з трэскам, трэснуць.
Вось у калёсах храснула.
2. каго-што. Моцна стукнуць, ударыць (груб.).
Храснуў дручком па спіне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
разбуры́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -бу́рыцца; зак.
1. Разваліцца, зламацца.
Старая хата разбурылася.
2. перан. Парушыцца, разладзіцца.
Планы мае разбурыліся.
|| незак. разбу́рвацца, -аецца і разбура́цца, -а́ецца.
|| наз. разбу́рванне, -я, н. і разбурэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хра́пнуць, ‑не; зак. і аднакр.
Зламацца з трэскам. Ды раптам сакавіта храпне граб. Успыхнуць росаў зыркія вясёлкі. Барадулін. Хоць хворага не бачыш месца, Дуб храпне так, што браце мой! Гаўрусёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хру́снуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
1. Аднакр. да хрустаць, хрусцець.
2. Зламацца з хрустам. Каса ў шыйцы хруснула і засталася ў купіне. Крапіва. Вол як рэзнуўся лбом у вароты, дык тыя хруснулі, а сам ён і асеў на пярэднія ногі. Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падпо́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Падстаўка, слуп, які падпірае тое, што можа абваліцца, упасці, зламацца. У садках — падпоркі пад яблынямі, жаўтабокія антонаўкі раз-пораз бухкаюць на зямлю. Навуменка. Знайшоўся якісьці добры чалавек, нарабіў бабінай хатцы падпорак і абклаў яе прызбаю. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)