зацё́н

‘знахар, шаптун; замова; зародак’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зацё́н зацё́ны
Р. зацё́на зацё́наў
Д. зацё́ну зацё́нам
В. зацё́н зацё́ны
Т. зацё́нам зацё́намі
М. зацё́не зацё́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

семяза́вязь, ‑і, ж.

Зародак семені.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмбрыён, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Зародак чалавека ці жывёлы на пачатковых стадыях развіцця.

|| прым. эмбрыяна́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

не́йрула

‘зародак жывёл у пэўнай стадыі свайго развіцця’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. не́йрула не́йрулы
Р. не́йрулы не́йрул
Д. не́йруле не́йрулам
В. не́йрулу не́йрул
Т. не́йрулай
не́йрулаю		 не́йруламі
М. не́йруле не́йрулах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

не́йрула

‘зародак жывёл у пэўнай стадыі свайго развіцця’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. не́йрула не́йрулы
Р. не́йрулы не́йрул
Д. не́йруле не́йрулам
В. не́йрулу не́йрулы
Т. не́йрулай
не́йрулаю		 не́йруламі
М. не́йруле не́йрулах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

семядо́ля, ‑і, ж.

Зародак лісця ў семені.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пупы́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

Круглы зародак ліста, парастка, кветкі.

З’явіліся пупышкі на дрэвах.

|| прым. пупы́шкавы, -ая, -ае (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Народак ’наседжанае яйцо’ (Некр.), ’баўтун’ (светлаг., Мат. Гом.), ’зародак’ (ТС), ’сперматазоід’ (ЭШ). Суфіксальнае ўтварэнне ад нарадзіць, параўн. зародак, нарадзень (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пупаві́на, -ы, мн. -ы, -він. ж.

Трубкападобны орган, які злучае зародак чалавека (або жывёлы) з целам маці і служыць каналам для жыўлення зародка.

|| прым. пупаві́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жыванараджэ́нне, ‑я, н.

Спосаб узнаўлення патомства, пры якім зародак развіваецца ў матчыным арганізме.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)