залачэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. залаціць (у 1 знач.). Залачэнне гадзіннікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

залачо́ны

1. прич. золочённый; см. залаці́ць;

2. прил. золочёный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́залаціць (БРС), вызлаціць (Нас., Касп.). Гл. залаціць. Форма вызлаціць можа быць запазычаннем з польск. wyzłocić ’тс’ або вынікам моцнай рэдукцыі а ў форме вызалаціць (ДАБМ, к. 8).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

залаці́цца, залаціцца і залоціцца; незак.

1. (залаціцца). Станавіцца залацістым; набываць адценне, колер золата. Стаў край неба залаціцца. Крапіва.

2. (залаціцца). Вылучацца сваім залацістым колерам, бляскам; ззяць, зіхацець (пра што‑н. залатое, залацістае). На нізкарослых бярозах залаціцца жоўтае лісце. В. Вольскі.

3. (залоціцца). Зал. да залаціць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асвятляць, асвечваць; азараць, залаціць (паэт.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

залаці́цца несов.

1. в разн. знач. золоти́ться;

жы́та з. — рожь золоти́тся;

край не́ба з. — край не́ба золоти́тся;

2. страд. золоти́ться; см. залаці́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)