заго́нка ж.

1. (действие) разг. заго́н, -ну м.;

2. (полоса, участок поля) обл. заго́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пастаўні́к, -ка́ м. (для скота) заго́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

за́гарадзь ж.

1. (отгороженное место) заго́н м.;

2. и́згородь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даара́ць сов., в разн. знач. допаха́ть;

д. заго́н — допаха́ть заго́н;

д. да паўдня́ — допаха́ть до полу́дня;

д. да кана́вы — допаха́ть до кана́вы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паджа́ць, падажну, падажнеш, падажне; падажнём, падажняце; зак., што.

Разм. Зжаць тое, што засталося, зжаць дадаткова. Паджаць загон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касаві́льна, ‑а, н.

Абл. Кассё. Толік узышоў на загон, паставіў касу, утыркнуўшы яе касавільнам у зямлю, узяў у руку мянташку. Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́гул, ‑у, м.

1. Стан паводле дзеясл. выгуляцца (у 2 знач.).

2. Абгароджанае месца для жывёлы або птушак на вольным паветры; загон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вератні́к, ‑а, м.

Абл. Гоні, загон. Разоў пяць губляў [Сымон] авечкі, Шкоды ў полі нарабіў, Здрасаваў шнуроў тры грэчкі, Вератнік аўса прыбіў! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ве́рацень ’гоні’ (Жд., 2, Яшк.), вераце́нь ’загон’ (Сцяшк. МГ). Параўн. вератні́к ’частка поля’ (Касп.); ’доўгі загон’ (Яшк., Сцяшк. МГ). Таго ж паходжання, што і вераце́я (г. зн. звязана з *vьrtěti: *vertьnь).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сяве́нька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.

Лубянка для ручной сяўбы. Збожжа насыпалі ў лубяную каробку — сявеньку, вешалі гэтую сявеньку на шыю і выходзілі на загон сеяць. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)