не́мцы, -аў, адз. не́мец, -мца, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Германіі.

|| ж. не́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.

|| прым. няме́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэйхста́г, -а, м.

У Германіі да 1945 г.: назва парламента, а таксама будынак, у якім засядаў гэты парламент.

Член рэйхстага.

Узняць савецкі сцяг над рэйхстагам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

младагегелья́нства, ‑а, н.

Ідэалістычная філасофская плынь у Германіі 30–40‑х гг. 19 ст., якая спрабавала выкарыстаць філасофію Гегеля для абгрунтавання неабходнасці буржуазнага пераўтварэння Германіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мінезі́нгер, ‑а, м.

Прыдворны пясняр у сярэдневяковай Германіі.

[Ням. Minnesinger, ад Minne — каханне і Singer — пясняр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лужыча́не, -ча́н, адз. лужыча́нін, -а, м.

Заходнеславянская народнасць, якая жыве ў Германіі; лужыцкія сербы.

|| ж. лужыча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. лу́жыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бундэсра́т, ‑а, М ‑раце, м.

Орган прадстаўніцтва зямель у Федэратыўнай Рэспубліцы Германіі.

[Ням. Bundesrat.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэнацыфіка́цыя, ‑і, ж.

Выкараненне нацызму (фашызму) у Германіі пасля другой сусветнай вайны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэйхсве́р, ‑у, м.

Гіст. Назва ўзброеных сіл Германіі ў 1919–1935 гадах.

[Ням. Reichswehr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валапю́к, -а, м.

1. Адна з першых штучных моў, створаная ў Германіі ў 1879 г. І. М.Шлеерам; яе меркавалі выкарыстаць у якасці адзінай сусветнай мовы.

2. перан. Набор незразумелых слоў; тарабаршчына.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эсэ́савец, -саўца, мн. -саўцы, -саўцаў, м.

У фашысцкай Германіі: ваеннаслужачы нямецкіх фашысцкіх ахоўных атрадаў ці спецыяльных часцей СС.

|| ж. эсэ́саўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, эсэ́савак.

|| прым. эсэ́саўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)