вы́крадзены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выкрасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выкрада́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выкрадаць — выкрасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выкра́дванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выкрадваць — выкрасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Абшаво́ліваць, абшаволіць ’абкрадаць, абшукваць, абманваць’ (Нас. Доп.), абшаваліць ’тс’ (Юрч. Сін.). Да шаволіць (гл.) ’шавяліць’ (Бірыла, вусн. паведамл.). Параўн. вышаволіць ’выкрасці’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

павыкрада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Выкрасці ўсіх, многіх або ўсё, многае. Павыкрадаць коней. Павыкрадаць машыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыця́гваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.

1. каго-што. Выцягнуць адкуль-н. усё, многае або ўсіх, многіх.

Гусі павыцягвалі шыі.

2. перан., каго. Дапамагчы выйсці з цяжкага становішча ўсім, многім (разм.).

П. людзей з бяды.

4. што. Выкрасці ўсё, многае (разм.).

П. грошы з кішэняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

похи́тить сов.

1. вы́красці, мног. павыкрада́ць, павыкра́дваць, укра́сці, скра́сці;

похи́тить докуме́нты вы́красці (укра́сці, скра́сці) дакуме́нты;

2. перен. забра́ць, мног. пазабіра́ць; узя́ць;

смерть похи́тила его́ смерць забра́ла яго́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саймава́цца, ‑муюся, ‑муешся, ‑муецца; незак.

Разм. іран. Раіцца, радзіцца, дамаўляцца. Слухаюць рабочыя, Засынаюць з прыкрасці... Згоднікі ж саймуюцца, Як уладу выкрасці. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фальшы́васць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць фальшывага. [Лабановіч] адчувае фальшывасць свайго становішча, але хоча паспрачацца з суседкаю. Колас.

2. Тое, што і фальш (у 1, 2 знач.). Не даць Сябе самога выкрасці, У пахвальбе фальшывасць разгадаць. І. Калеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умыкну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго.

Спец. Выкрасці дзяўчыну з мэтай заключэння шлюбу. Было ясна — без шлюбу ў царкве Андрэй не згодзен аддаць Насці, і далейшая спрэчка ні да чаго не прывядзе. Разбіраючы гэту перашкоду, Кузьма сказаў Насці: — Застаецца адно: умыкнуць цябе. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)