верх
1. в разн. знач. верх, род. ве́рху м.;
взобра́ться на са́мый верх узабра́цца на са́мы верх;
верх соверше́нства верх даскана́ласці;
пальто́ с суко́нным верхом паліто́ з суко́нным ве́рхам;
2. верхи́ мн., в разн. знач. вярхі́, -хо́ў;
◊
одержа́ть верх узяць верх;
брать верх браць верх;
быть на верху́ блаже́нства быць на вяршы́ні шча́сця;
смотре́ть по верха́м глядзе́ць (падыхо́дзіць) павярхо́ўна;
нахвата́ться верхо́в нахапа́цца вяршко́ў.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
узбі́цца сов.
1. (на что-л. острое, на какое-л. препятствие) напоро́ться, наткну́ться;
2. (неожиданно встретиться с чем-л. неприятным) наткну́ться;
у. на заса́ду — наткну́ться на заса́ду;
3. разг. (с трудом влезть на что-л.) взобра́ться, взгромозди́ться;
4. (на што) разг. (раздобыть что-л.) разжи́ться (чем);
у. на хлеб — разжи́ться хле́бом;
◊ у. на капе́йку — разжи́ться на де́ньги
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)