ану́чына, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і ануча (у 1, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́вы, -ая, -ае.

1. Каляны ад засохлай гразі.

Каравая ануча.

2. Нягладкі, скрыўлены, шарахаваты, загрубелы.

Каравыя рукі.

3. перан. Няскладны, няўмелы, груба выкананы.

Каравыя выразы.

|| наз. кара́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пы́льны, -ая, -ае.

1. гл. пыл.

2. Пакрыты, насычаны пылам.

П. дыван.

Работа не пыльная (перан.: лёгкая, якая не патрабуе напружання; разм.).

3. Які служыць для сцірання пылу.

Пыльная ануча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скарэ́ць сов. заскору́знуть; засо́хнуть;

бру́дная ану́ча ~рэ́ла — гря́зная тря́пка заскору́зла (засо́хла)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кара́ўка, ‑і, ДМ ‑раўцы; Р мн. ‑равак; ж.

Абл. Старая, каравая ануча. — Караўкі! Караўкі! — галёкаў Леўка. — Бабы, маладзіцы, нясіце старыя кофты і спадніцы! Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пы́льны пы́льный;

~ная ану́ча — пы́льная тря́пка;

~ная даро́га — пы́льная доро́га;

○ ~ныя бу́ры — пы́льные бу́ри

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кляп, ‑а, м.

Кусок дрэва, скамечаная ануча і пад., якія засоўваюцца ў рот жывёле ці чалавеку, каб не даць магчымасці кусацца або крычаць. Падпольшчыкі заткнулі афіцэру рот кляпам, звязалі яму назад рукі. Пятніцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэме́ха ’грубае самаробнае палатно, зрэб’е’ (ТС). Рус. ре́мох, ремо́ха ’ануча’, ремошина, ремушка ’ануча; лахманы’. Ад рэмень (Даль, 3, 1676) з экспрэсіўнай суфіксацыяй.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пы́льный пы́льны; (запылённый) запы́лены;

о́чень пы́льная тря́пка ве́льмі запы́леная ану́ча;

пы́льная доро́га пы́льная даро́га.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тама́лка ’ануча’ (Сцяшк. Сл.). З першаснага *отымалка, ад незафіксаванага *адыма́лка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)