павянча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

З’яднаць шлюбам паводле царкоўнага абраду. Павянчаць маладых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эзатэры́чны, ‑ая, ‑ае.

Тайны, зразумелы толькі для азнаёмленых; проціл. экзатэрычны. Эзатэрычнае значэнне абраду.

[Ад грэч. esōterikos — унутраны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абра́давы, ‑ая, ‑ае.

Які выконваецца ў час абраду; звязаны з абрадам. Абрадавы рытуал. Абрадавая паэзія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цырыманія́л, ‑у, м.

Распарадак, устаноўлены для якога‑н. абраду, якой‑н. цырымоніі. Цырыманіял адкрыцця алімпіяды.

[Лац. caerimonialis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хрышчо́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад хрысціць.

2. у знач. прым. Які мае адносіны да абраду хрышчэння, падвергнуты абраду хрышчэння. Хрышчоны бацька. □ — Як няма? Што значыць няма? Кожны хрышчоны чалавек павінен мець метрыку... Ты што, згубіў яе? — запытаў старшыня. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тры́зна, -ы, мн. -ы, трызн і -аў, ж.

1. У старажытных славян: заключная частка пахавальнага абраду, якая суправаджалася ваеннымі гульнямі, спаборніцтвамі, а таксама памінальнай вячэрай.

2. Пахавальны і памінальны абрад, а таксама памінкі па нябожчыку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пама́зацца, ‑мажуся, ‑мажашся, ‑мажацца; зак.

1. Памазаць сябе чым‑н. тлустым або вадкім; нацерціся. Памазацца крэмам.

2. Падвергнуцца абраду памазання пры каранацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звянча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Аб’яднаць шлюбам па царкоўнаму абраду; павянчаць. Злюбіліся ў сяле тым двое, Ды вось бяда — няма каму Звянчаць. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кафі́зма, ‑ы, ж.

Назва кожнага з дваццаці раздзелаў, па якія падзелены псалтыр па абраду праваслаўнага богаслужэння. У царкве, скупа асветленай, дзяк чытаў кафізмы. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каляда́, -ы́, ДМ -дзе́, ж.

Старадаўні (у 2 знач.) абрад хаджэння па хатах у калядныя вечары з віншаваннем, велічальнымі песнямі, а таксама песня, што спяваецца ў час гэтага абраду, і пачастункі, атрыманыя ад гаспадара за віншаванне і песні.

|| прым. каля́дны, -ая, -ае.

Калядная песня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)