Verbum

усту́пны², -ая, -ае.

Які з’яўляецца ўступам² да чаго-н.; пачатковы.

Уступнае слова.

2. Звязаны з паступленнем куды-н.

У. экзамен.

У. ўзнос.

пе́ршасны, -ая, -ае (кніжн.).

Які з’яўляецца першай, зыходнай ступенню чаго-н., першапачатковы.

Першасная абмотка трансфарматара.

Першаснае значэне слова.

|| наз. пе́ршаснасць, -і, ж.

нега́цыя, -і, ж. (спец.).

У граматыцы: слова ці марфема, якія заключаюць у сабе знач. процілегласці таму, што сцвярджаецца, напр.: не, ні; адмаўленне.

дадушы́, выкл. (разм.).

Ужыв. як падмацаванне пры запэўніванні каго-н. у чым-н., па знач. блізкае да слова «далібог».

Д., гэта праўда.

дактылало́гія, -і, ж. (спец.).

Своеасаблівая форма маўлення глуханямых: узнаўленне пры дапамозе пальцаў рук арфаграфічнай формы слова; ручная азбука.

|| прым. дактылалагі́чны, -ая, -ае.

даўга... (гл. доўга...).

Першая састаўная частка складаных слоў; пішацца, калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: даўгавечны, даўганосы.

чарадзе́йны, -ая, -ае.

1. Які валодае магічнай, звышнатуральнай сілай.

Чарадзейнае зелле.

2. Які захапляе, чаруе.

Чарадзейная сіла слова.

|| наз. чарадзе́йнасць, -і, ж.

русі́зм, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Слова ці моўны зварот, запазычаныя якой-н. мовай з рускай або ўтвораныя па рускамоўным узоры.

такі́-сякі́, така́я-сяка́я, тако́е-сяко́е, займ. азнач. (разм.).

Ужыв. як жартоўнае ацэначнае слова ў знач.: нягодны, нікчэмны, нядобры.

Ах, ты, т.!