Verbum

графало́гія, -і, ж.

Вучэнне аб почырку як адлюстраванні ўласцівасцей характару і псіхічнага стану чалавека.

|| прым. графалагі́чны, -ая, -ае.

Г. аналіз.

дабратво́рны, -ая, -ае.

Які добра ўздзейнічае на каго-, што-н.; спрыяльны.

Д. ўплыў прыроды на чалавека.

|| наз. дабратво́рнасць, -і, ж.

лесаахо́ва, -ы, ж.

Дзейнасць чалавека, накіраваная на зберажэнне лесу як прыроднага багацця, гаспадарчы догляд ляснога масіву, барацьбу са знішчальнікамі лесу.

малакасо́с, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм., пагард.).

Пра маладога чалавека, які не ведае жыцця, не можа яшчэ стала разважаць.

мо́шчы, -аў.

Высахлыя астанкі святых людзей хрысціянскай царквы, якія шануюцца і лічацца цудатворнымі.

◊

Жывыя мошчы — пра вельмі худога, знясіленага чалавека.

пустабрэ́х, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Пра сабаку, які брэша без патрэбы.

2. перан. Пра балбатлівага чалавека, пустаслова.

здыха́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

Паміраць (пра жывёлу і, груба, пра чалавека).

З. ад нуды (перан.: вельмі нудзіцца, сумаваць; разм.).

пая́ц, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Клоўн, блазен (уст.).

2. перан. Пра чалавека, які крыўляецца, вядзе сябе, як клоўн.

інтэле́кт, -у, М -кце, м.

Розум (у 1 знач.), здольнасць чалавека мысліць і разважаць.

Высокі і.

|| прым. інтэлектуа́льны, -ая, -ае.