дваі́сты, -ая, -ае.

1. Які складаецца з дзвюх аднародных частак.

Д. след.

2. Такі, які змяшчае ў сабе дзве розныя якасці, часта супярэчлівыя.

Дваістая натура.

Дваістае пачуццё.

Дваістая палітыка крахам канчаецца.

|| наз. дваі́стасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сертыфіка́т, -а, М -ка́це, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Афіцыйнае пісьмовае пасведчанне аб чым-н.

С. якасці.

2. Пазыковае фінансавае абавязацельства дзяржаўных органаў, а таксама назва білетаў некаторых дзяржаўных пазык.

|| прым. сертыфіка́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

транспланта́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж. (спец.).

1. Перасадка і прыжыўленне тканак або органаў на другое месца або ў другі арганізм.

2. Перасадка часткі расліны ў тканку другой расліны для надання ёй новай якасці; прышчэпліванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пала́дый, ‑ю, м.

Хімічны элемент, метал серабрыста-белага колеру з групы плаціны, які прымяняецца ў якасці каталізатара.

[Лап. Palladium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прахо́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць.

Незак. да прайсці.

•••

Праходзіць чырвонай ніткай (ніццю) — вылучацца, падкрэслівацца ў якасці галоўнай ідэі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́мскі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: бемскае шкло (дакладней багемскае шкло) — устарэлая назва тоўстага, буйнапамернага шкла высокай якасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэградзі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак.

Паступова страціць (страчваць) былыя добрыя якасці; прыйсці (прыходзіць) у заняпад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэгуста́цыя, ‑і, ж.

Вызначэнне на смак якасці прадукта (віна, чаю і пад.) пры яго вырабе. Дэгустацыя каньяку.

[Лац. degustatio — адведванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агрэма́н, ‑у, м.

Згода ўрада адной дзяржавы прыняць асобу, прапанаваную іншай дзяржавай у якасці яе дыпламатычнага прадстаўніка.

[Ад фр. agrément — згода.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́славіцца, ‑слаўлюся, ‑славішся, ‑славіцца; зак.

Разм. Стаць вядомым у якасці каго‑н.; праславіцца. Ён выславіўся як актывіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)