бактэрыёз, ‑у, м.

Захворванне раслін, якое выклікаецца бактэрыямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

геатрапі́зм, ‑у, м.

Здольнасць раслін рэагаваць назямное прыцяжэнне.

[Ад грэч. gē — зямля і trópos — паварот.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыптага́мія, ‑і, ж.

Спосаб размнажэння бяскветкавых, споравых раслін.

[Ад грэч. kryptós — тайны і gámos — шлюб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саджа́льшчык, ‑а, м.

Той, хто займаецца пасадкай раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спе́рмій, ‑я, м.

Мужчынская палавая клетка вышэйшых раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ядаві́тасць ж., прям., перен. ядови́тость;

я. раслі́н — ядови́тость расте́ний;

я. кісло́т — ядови́тость кисло́т;

я. насме́шкі — ядови́тость насме́шки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паро́да, -ы, ДМ -ро́дзе, мн. -ы, -ро́д, ж.

1. Разнавіднасць свойскіх жывёл (або раслін), якія адрозніваюцца пэўнымі прыметамі ад жывёл (або раслін) таго ж віду.

Бельгійская п. коней.

Вывесці новую пароду вішань.

2. перан. Разрад, тып людзей, якія адрозніваюцца ад іншых сваім унутраным складам, характарам, абліччам.

Чалавек волатаўскай пароды.

3. Прыналежнасць да якой-н. сацыяльнай групы, саслоўя (уст.).

4. Выкапнёвы мінерал, пласт у зямной кары.

Цвёрдыя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крухма́л, -у, м.

Белы парашок без смакавых якасцей, які атрымліваецца з некаторых раслін (прымяняецца ў харчовай, хімічнай і іншай прамысловасці).

Бульбяны к.

Кукурузны к.

|| прым. крухма́льны, -ая, -ае.

К. завод.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перакаці́-по́ле, -я, н.

Назва некаторых травяністых раслін стэпаў і пустынь, якія пасля выспявання адрываюцца ветрам ад кораня і, сплёўшыся ў клубкі, перакочваюцца з аднаго месца ў другое, раскідаючы насенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саланча́к, -у́, мн. -і́, -о́ў, м. (спец.).

Тып глебы, які характарызуецца наяўнасцю ў верхніх гарызонтах лёгкарастваральных солей у колькасцях, якія перашкаджаюць развіццю большасці раслін.

Саланчакі Азіі.

|| прым. саланчако́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)