невозмо́жно
1. нареч. немагчы́ма, немажлі́ва; (чрезвычайно) надзвыча́йна; (очень) ве́льмі;
2. безл., в знач. сказ. немагчы́ма, немажлі́ва; (нельзя) не́льга;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
застрахава́ць сов., прям., перен. застрахова́ть;
з. маёмасць — застрахова́ть иму́щество;
не́льга з. сябе́ ад непрые́мнасцей — нельзя́ застрахова́ть себя́ от неприя́тностей
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абмало́ць, ‑мялю, ‑мелеш, ‑меле.
Разм. Мелючы, зрабіць прыдатным для мліва. Пакуль што на жорнах малоць нельга: іх абавязкова трэба абмалоць. Сіпакоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нязмы́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Які цяжка або немагчыма змыць. Нязмыўны вугальны пыл.
2. перан. Такі, які нельга апраўдаць, загладзіць. Пязмыўная ганьба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
узбаламу́ціцца, ‑мучуся, ‑муцішся, ‑муціцца; зак.
Разм. Узбударажыцца, усхвалявацца. — Пачакай! — Іван хапае Шуру за рукаў. — Чаго ты ўзбаламуціўся? Слова нельга сказаць... Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уме́ючы, прысл.
З уменнем, з веданнем справы. Часамі .. [Дулеба] і праборку зробіць каму, але зробіць умеючы, і на яго нельга пакрыўдзіцца. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цвёрдакаме́нны, ‑ая, ‑ае.
Вельмі цвёрды. Цвёрдакаменная парода. // перан. Непахісны, стойкі. Цвёрдакаменны характар. // перан. Якога нельга расчуліць, разжаліць (пра сэрца). Цвёрдакаменнае сэрца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
энцыклапеды́чнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць энцыклапедычнага. Толькі справядліва і другое: навуковым памкненням Адама Ягоравіча нельга адмовіць у пэўнай ступені энцыклапедычнасці. М. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́шчыкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Вырваць, вышчыпаць. Нейкі пырнік уеўся, проста нельга яго вышчыкаць, усе кіпці паздзіралі, грабучы зямлю. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
незаме́нны, ‑ая, ‑ае.
Такі, якога цяжка або нельга замяніць; выключна патрэбны. Незаменны чалавек. Незаменны корм. □ У атрадзе сябры зрабіліся незаменнымі разведчыкамі. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)