Матэма́тыка ’навука аб колькасных суадносінах і прасторавых формах навакольнага свету’ (ТСБМ), ст.-бел. математикъ, математыкъ (XVI ст.). Са ст.-польск. matematyka (matematyk), якое з с.-лац. matematika (ars) < ст.-грэч. μαθηματική (τέχνη) ’мастацтва пазнання навукі’ < μάθημα ’веды, навука, пазнанне’ < μανθάνω ’вучу, вывучаю’ (Голуб-Ліер, 305). Крукоўскі (Уплыў, 89) памылкова выводзіць бел. лексему з рускай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вулканало́гія, ‑і, ж.
Навука, якая займаецца вывучэннем вулканічных з’яў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
антрапало́гія, ‑і, ж.
Навука, якая вывучае біялагічную прыроду чалавека.
[Ад. грэч. ánthrōpos — чалавек і logos — вучэнне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бата́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.
Навука аб раслінах.
[Грэч. botánē — расліна.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
металахі́мія, ‑і, ж.
Навука, якая вывучае хімічныя ўласцівасці металаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
метрало́гія, ‑і, ж.
Навука аб сістэмах мер і вагі.
[Ад грэч. metron — мера і logos — вучэнне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
музеязна́ўства, ‑а, н.
Навука аб арганізацыі і дзейнасці музеяў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Логіка ’навука аб законах і формах мыслення’, ’ход разважанняў’, ’унутраная заканамернасць’ (ТСБМ); ст.-бел. лоика (1519 г.) запазычанне са ст.-польск. loika (пры наяўнасці і logika, якое з с.-лац. logica (дзе ‑gi‑ > ‑ji‑) < лац. logica < ст.-грэч. λογική (τέκνα) ’навука размаўляць, весці дыспут’ (Слаўскі, 4, 324; Булыка, Лекс. запазыч., 161). Крукоўскі (Уплыў, 81) выводзіць лексему з рус. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
матэма́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.
Навука, якая вывучае колькасныя адносіны, а таксама прасторавыя формы навакольнага свету.
Вышэйшая м.
|| прым. матэматы́чны, -ая, -ае.
Матэматычная задача.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кіберне́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.
Навука аб агульных заканамернасцях працэсаў кіравання і перадачы інфармацыі ў машынах, жывых арганізмах і грамадстве.
|| прым. кібернеты́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)