Verbum

contradiction

n.

1) пярэ́чаньне, аспрэ́чваньне n.

2) супярэ́чнасьць f., супярэ́чаньне n.; адмаўле́ньне n.

3) супрацьле́гласьць f.

4) непасьлядо́ўнасьць, нязго́днасьць f.

contradictious

adj.

які́ пярэ́чыць; перако́рлівы, сварлі́вы

contradictive

adj. гл. contradictory

contradictory

adj.

1) супярэ́чны, супярэ́члівы, нязго́дны

the contradictory report — супярэ́члівыя паведамле́ньні

2) які́ пярэ́чыць, перако́рлівы

contraposition

n.

супрацьста́ўленьне n.

contrariety

n., pl. -ties

1) супярэ́чнасьць f.; разыхо́джаньне n.; рознагало́сьсе n.

the contrariety of the points of view — разыхо́джаньне ў пагля́дах

2) супрацьле́глы факт або́ цьве́рджаньне

contrary

adj.

1) супрацьле́глы; зусі́м ро́зны

2) неспрыя́льны

a contrary wind — ве́цер у во́чы

3) [kənˈtreri] які́ супраці́віцца, упа́рты; незгаво́рлівы, капры́зны

n.

супрацьле́гласьць

on the contrary — наадваро́т

to the contrary — іна́кш, у адваро́тным сэ́нсе

adv., prep.

насу́перак; наперако́р

contrast

n.

супрацьле́гласьць f., кантра́ст -у m.

in contrast with something —

а) у супрацьле́гласьць да не́чага

б) параўна́льна зь не́чым

v.

1) параўно́ўваць

2) кантрастава́ць, быць кантра́стным, супрацьле́глым

contravene

v.t.

1) супярэ́чыць, ісьці́ ў разрэ́з

2) адмаўля́ць, не згаджа́цца

3) паруша́ць (зако́н, умо́ву); дзе́яць насу́перак

contravention

n.

1) супярэ́чаньне

2) парушэ́ньне (зако́ну)