Verbum

conquer

v.t.

1) заваёўваць (край)

2) перамага́ць, пераадо́льваць (во́рага, сон, страх)

3) перасі́льваць, перадо́льваць

to conquer a bad habit — перадо́лець благу́ю звы́чку

4) перамо́жна ўзьбіра́цца на го́рныя вяршы́ні, здабыва́ць го́рныя вяршы́ні

v.i.

быць перамо́жцам, рабі́ць заваява́ньні, перамага́ць

to conquer or die — перамагчы́ або́ паме́рці

conqueress

n.

перамо́жніца f.

conqueringly

adv.

перамо́жна

conqueror

n.

перамо́жац -ца m.

conquest

n.

1) заваява́ньне n., перамо́га f.

2) здабы́ты край (лю́дзі)

3) заваёва f. (такса́ма ў каха́ньні)

4) здабы́так -ку m., дасягне́ньні-яў pl.

conquests of science — здабы́ткі наву́кі

5) Figur. сэ́рца, здабы́тае прыхі́льнасьцю

consanguine

adj.

кро́ўны, крэ́ўны, ро́дны па крыві́

consanguinity

n.

свая́цтва n.; ро́днасьць, адзінакро́ўнасьць f.

conscience

n.

1) сумле́ньне n.

clear conscience — чы́стае сумле́ньне

2) сьве́дамасьць f.

•

- in all conscience

conscience-stricken

adj.

му́чаны дако́рамі сумле́ньня

conscienceless

adj.

несумле́нны, беспрынцы́пны, без усяля́кага со́раму