Verbum

conjugation

n.

1) Gram.

а) спрага́ньне n.

б) спражэ́ньне n.

2) спалучэ́ньне n.

3) Biol. капуля́цыя f.

conjunct

adj.

спалу́чаны; супо́льны; зьвяза́ны

conjunction

n.

1) су́вязь f., спалучэ́ньне n., камбіна́цыя f.

in conjunction — у спалучэ́ньні, ра́зам, супо́льна

2) зьбег -у m. (падзе́яў, акалі́чнасьцяў), супадзе́ньне n.

3) Gram. злу́чнік -а m.

conjunctiva

n., pl. -vas, -vae, Anat.

каньюнкты́ва (сьлі́зістая абало́нка во́ка)

conjunctive

adj.

1) злуча́льны

2) злу́чаны, спалу́чаны

3) злу́чнікавы

n.

злуча́льнае сло́ва, злу́чнік -а m.

conjure

v.

1) закліна́ць (чарадзе́йнымі сло́вамі)

2) вядзьма́рыць, чарава́ць

3) [kənˈdʒʊr] прасі́ць; упро́шваць; закліна́ць

v.i.

1) выкліка́ць ду́хаў

2) пака́зваць фо́кусы, займа́цца штука́рствам

conjurer, conjuror

n.

1) штука́р -а́, фо́кусьнік -а m.

2) чараўні́к -а́, чарадзе́й -я m.; чараўні́ца, чарадзе́йка f.

conk

n.

1) Brit., Sl. нос -а m.

2) Sl. галава́ f.

3) уда́р у галаву́

v.t.

уда́рыць, саўгану́ць (асабл. у галаву́)

•

- conk out

conk out

перастава́ць працава́ць, лама́цца, псава́цца (асабл. пра мато́р)

connate

adj.

1) прыро́джаны, прыро́дны

2) аднача́сна наро́джаны, паўста́лы

3) свая́цкі, падо́бны (нату́раю)

4) Biol. зро́слы