чуб назоўнік | мужчынскі род
-
Пасма валасоў, якая спадае на лоб або ўзнімаецца над ілбом (звычайна ў мужчын).
-
Пасма доўгіх валасоў, пакінутая на цемені брытай галавы ў запарожцаў і ўкраінскіх казакоў; асяледзец.
-
Прыўзнятае пер’е на галаве некаторых птушак.
Брацца за чубы (размоўнае неадабральнае) — біцца.
|| памяншальная форма: чубок.
чубатка назоўнік | жаночы род
Птушка з чубам на галаве (звычайна пра курыцу).
чубіцца дзеяслоў | размоўнае | незакончанае трыванне
Біцца; сварыцца.
чубіць дзеяслоў | размоўнае | незакончанае трыванне
Тузаць за валасы, сварыцца, лаяцца з кім-н.
- Хто каго любіць, той таго і чубіць (прыказка).
чувашы назоўнік | мужчынскі род
Народ, які складае асноўнае насельніцтва Чувашскай Рэспублікі, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.
|| жаночы род: чувашка.
|| прыметнік: чувашскі.
чувякі назоўнік | мужчынскі род
Мяккі абутак без абцасаў (пераважна ў народаў Каўказа).
|| прыметнік: чувячны.
чудзь назоўнік | жаночы род | зборны назоўнік
У Старажытнай Русі: агульная назва некаторых заходняфінскіх плямён.
|| прыметнік: чудскі.
чужаземец назоўнік | мужчынскі род
Чалавек з чужой краіны; іншаземец.
|| жаночы род: чужаземка.