Verbum

мова назоўнік | жаночы род

1. Сродак чалавечых зносін і выказвання думкі з уласцівымі яму фанетыка-граматычным ладам і лексічным фондам.

   • Беларуская м.
   • Класічныя мовы.

2. Сукупнасць унармаваных сродкаў выражэння славеснай творчасці, уласцівых індывідуальнай манеры пісьменніка; стыль.

   • М. Янкі Купалы.
   • Літаратурная м.

3. Здольнасць гаварыць.

   • У хворага адняло мову.

4. Сістэма знакаў, гукаў, сігналаў, якія перадаюць інфармацыю.

   • М. лічбаў.
   • М. формул.

5. Асаблівасць маўлення, манера гаварыць.

   • Дзіцячая м.

6. адзіночны лік, пераноснае значэнне, чаго. Тое, што тлумачыць сабой што-н., паясняе.

   • М. фактаў.

Фразеалагізмы:

• Аналітычныя мовы — мовы, у якіх граматычныя адносіны выражаюцца службовымі словамі, парадкам слоў, інтанацыяй і інш.
• Жывая мова — мова, на якой гаворыць дадзены народ у дадзены перыяд.
• Індаеўрапейскія мовы — мовы, што ўваходзяць у індаеўрапейскую сям’ю моў (славянскія, германскія, раманскія і інш. мовы).
• Эзопаўская мова — алегарычная мова, пры дапамозе якой скрываецца прамы сэнс выказвання.
• Гаварыць на розных мовах — не прыходзіць да ўзаемаразумення.
• Знайсці агульную мову — прыйсці да згоды.

|| прыметнік: моўны.

мовавед назоўнік | мужчынскі род

Тое, што і мовазнавец.

|| прыметнік: моваведскі.

мовазнавец назоўнік | мужчынскі род

Спецыяліст у галіне мовазнаўства.

|| прыметнік: мовазнаўчы.

мовазнаўства назоўнік | ніякі род

Навука аб мове (у 1 і 2 знач.).

|| прыметнік: мовазнаўчы.

моватворчасць назоўнік | жаночы род | кніжнае

Стварэнне слоў і выразаў людзьмі, якія гавораць на дадзенай мове.

• Народная м.

|| прыметнік: моватворчы.

могілкі назоўнік

1. Месца, дзе хаваюць памёршых.

   • Навокал царквы — м.

2. пераноснае значэнне: Месца, куды звозяць старую, пабітую тэхніку.

   • М. варожай тэхнікі.

|| прыметнік: могілкавы.

могільнік назоўнік | мужчынскі род

1. Тое, што і могілкі.

2. Старажытныя могілкі.

3. Месца захавання радыёактыўных адходаў (спецыяльны тэрмін).

|| прыметнік: могільнікавы.

мода назоўнік | жаночы род

1. Сукупнасць прывычак і густаў, якія пануюць у пэўным грамадскім асяроддзі ў пэўны час.

   • Апошняя м.
   • Выйсці з моды.

2. множны лік: Навейшыя фасоны ўбораў.

   • Часопіс мод.

3. Звычай, прывычка (размоўнае).

   • Узяў моду крычаць.

Быць у модзе — модны (у 1 і 2 знач.).

|| прыметнік: модны.

модны прыметнік

1. Які адпавядае апошняй модзе.

   • Моднае паліто.

2. Які карыстаецца папулярнасцю, агульным прызнаннем у гэты перыяд.

   • Модныя песні.

3. Які адносіцца да шыцця па модзе.

   • М. окурнал.

моднік назоўнік | мужчынскі род | размоўнае

Той, хто ва ўсім прытрымліваецца моды; франт.

|| жаночы род: модніца.