Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

жменя назоўнік | жаночы род

  1. Далонь і пальцы рукі, складзеныя так, каб імі можна было зачэрпнуць або ўтрымаць што-н.

    • Зачэрпаць жменяй.
  2. Колькасць чаго-н., што змяшчаецца ў складзеную так руку.

    • Ж. мукі.
  3. перан., чаго. Зусім невялікая колькасць каго-, чаго-н.

    • Ж. свечак.
    • Ж. сена.

|| памяншальная форма: жменька.

  • Засталася ж. байцоў.
  • Поўнай жменяй — шчодра, не шкадуючы.

жмуры назоўнік

Гульня, у якой адзін з удзельнікаў з завязанымі вачамі ловіць астатніх.

  • Гуляць у жмуркі (размоўнае неадабральнае) — хітраваць, утойваць што-н. ад каго-н.

жмурыцца дзеяслоў | незакончанае трыванне

Прыплюшчваць вочы на яркім святле.

  • Дзіця на сонцы жмурыцца.

|| закончанае трыванне: зажмурыцца.

жмурыць дзеяслоў | незакончанае трыванне

Сціскаючы павекі, прыплюшчваць вочы.

  • Ж. вочы ад яркага святла.

|| закончанае трыванне: зажмурыць.

жмут назоўнік | мужчынскі род

Невялікі скрутак чаго-н.

  • Ж. дроту.
  • Ж. вяровак.

|| памяншальная форма: жмуток.

жмінда назоўнік | мужчынскі і жаночы род | размоўнае | пагардлівае

Вельмі скупы чалавек, скнара.