Verbum

рабець дзеяслоў | незакончанае трыванне

1. Станавіцца рабым, пакрывацца рабізной.

2. Віднецца, здавацца рабым ад чаго-н. рознакаляровага.

работа назоўнік | жаночы род

1. Знаходжанне ў дзеянні, працэс ператварэння аднаго віду энергіі ў другі.

   • Адзінка работы (спецыяльны тэрмін).
   • Р. сэрца.

2. Кола заняткаў, справа, дзейнасць.

   • Разумовая р.
   • Фізічная р.
   • Грамадская р.

3. Служба, праца ў якой-н. установе, на якім-н. прадпрыемстве.

   • Паступіць на работу.
   • Сумяшчаць работу на заводзе з вучобай у тэхнікуме.

4. множны лік: Дзейнасць па стварэнню, выпуску, апрацоўцы чаго-н.

   • Сельскагаспадарчыя работы.
   • Унутраныя работы ў новым доме.

5. Прадукт працы, выраб, твор.

   • Выстаўка работ мастака.
   • Друкаваная р.

6. Матэрыял, які знаходзіцца ў працэсе вырабу.

   • Прынесці работу дадому.

7. Якасць або спосаб выканання чаго-н.

   • Замок кавальскай работы.
   • Пусціць у работу — даць прымяненне чаму-н.

|| памяншальна-ласкальная форма: работка.

работадавец назоўнік | мужчынскі род | афіцыйнае

Той, хто дае работу, наймае рабочую сілу.

работадаўца назоўнік | мужчынскі род | афіцыйнае

Тое, што і работадавец.

работнік назоўнік | мужчынскі род

1. Той, хто працуе; працаўнік.

   • Ён — добры р.

2. Чалавек, які працуе дзе-н., займаецца якой-н. дзейнасцю.

   • Адказны р.
   • Работнікі друку.

3. Наёмны рабочы, парабак (устарэлае).

   • Гаспадар і р.

|| жаночы род: работніца.

|| прыметнік: работніцкі.

рабочы​¹ назоўнік | мужчынскі род

Наёмны работнік, які займаецца вытворчай працай.

• Высокакваліфікаваны р.

рабочы​² прыметнік

1. Які мае адносіны да рабочых1, уласцівы ім.

   • Р. клас.
   • Р. рух.
   • Па-рабочаму (прыслоўе; так, як уласціва рабочым).

2. Які непасрэдна выконвае работу, пэўнае дзеянне.

   • Рабочыя часткі машыны.
   • Рабочыя пчолы.

3. Які жыве з сваёй працы (размоўнае).

   • Р. народ.

4. Які служыць, прызначаны для работы, выкарыстоўваецца ў рабоце.

   • Р. інструмент.
   • Рабочае адзенне.
   • Р. стол.
   • Р. дзень.

5. Неабходны для работы.

   • Р. план.
   • Р. праект.
   • Рабочая сіла — тое, што і рабочыя.
   • Рабочыя рукі — тое, што і рабочыя 1.
   • Не хапае рабочых рук.
   • Рабочы пасёлак — пасёлак гарадскога тыпу.
   • Рабочы поезд — мясцовы поезд для перавозкі рабочых.
   • У рабочым парадку (зрабіць, вырашыць што-н.) — у час работы, не адрываючыся ад работы.

рабро назоўнік | ніякі род

1. Дугападобная вузкая косць, якая ідзе ад хрыбетніка да грудной косці.

   • Зламаць р.
   • Адны рэбры (пераноснае значэнне: надта худы, благі хто-н.).
   • Палічыць рэбры каму-н. (пераноснае значэнне: пабіць, збіць каго-н.; размоўнае).

2. Звычайна выгнутая частка каркаса якога-н. збудавання, прадмета і пад. (размоўнае).

   • Валяюцца рэбры старой лодкі.

3. Адрэзак прамой, які ляжыць на перасячэнні дзвюх граней геаметрычнага цела.

   • Р. куба.

4. Вузкі край ці бок прадмета (па яго даўжыні), кант.

   • Р. цагліны.
   • Р. далоні.

|| прыметнік: рэберны і рабровы.

• Рэберныя мышцы.

рабрына назоўнік | жаночы род | размоўнае

Адно рабро (у 1 і 2 знач.).

|| памяншальная форма: рабрынка.

рабрынка назоўнік | жаночы род

1. гл. рабрына.

2. Мяса грудной часткі тушы з рэбернымі касцямі.

   • Капуста з рабрынкай.