Verbum

звон, ✂, м.

1. зво́на, мн. званы́, звано́ў, м. Ударны сігнальны падвясны інструмент (з медзі або меднага сплаву) у форме пустога ўсечанага конуса з падвешаным усярэдзіне ўдарнікам (языком).

   • Царкоўны з.
   • Пажарны з.
   • Званіць ва ўсе званы (таксама перан. расказваць усім пра што-н.).

2. зво́ну. Гук, які ўтвараецца гэтым інструментам, а таксама металічнымі або шклянымі прадметамі пры ўдары.

   • З. касы.
   • З. шклянак.

3. зво́ну, перан. Погаласкі, плёткі.

   • Нечага было разносіць такі з. па сяле.

|| прым. звонавы, ✂.