слова, ✂,
-
Моўная адзінка, якая служыць для называння паняццяў, прадметаў, асоб, дзеянняў, станаў, прымет, сувязей, адносін, ацэнак.
- Знамянальныя словы.
- Службовыя словы.
- Іншамоўныя словы.
- Падзяліць словы на склады.
- С. ў слова (пра пераказ, пераклад дакладна).
- Ад слова да слова. (ад пачатку да канца).
- Не абмовіцца ні адным словам (змаўчаць).
- У адно с. (разам, адначасова падумаць, сказаць).
- С. за слова - 1) пра паступовае развіццё размовы; 2) спрачаючыся, пасварыцца.
-
адз. Маўленне, здольнасць гаварыць.- Дар слова.
- Працаваць над словам.
-
звычайна
мн. Гаворка, размова, што-н. сказанае.- Падбадзёрыць добрым словам.
- Зразумела без слоў.
- Не трэба лішніх слоў.
- З чужых слоў (з таго, што сказана кім
-н. ). - Перадаць прачытанае сваімі словамі (не дакладна, але захоўваючы сэнс прачытанага).
- Сказаць некалькі слоў на развітанне.
-
адз. Вуснае публічнае выступленне, прамова дзе-н. - Заключнае с. на выбарным сходзе.
-
адз. Права, дазвол гаварыць публічна.- Атрымаць с. для выступлення.
-
адз. , з азначэннем. Думка, вывад; дасягненне ў якой-н. галіне.- У гэтай справе трэба с. вучоных.
- Новае с. ў навуцы.
-
Тое, што і абяцанне.
- Даў с. — стрымай!
- Не вер яму на слова.
- Узяць с. з сябра.
-
мн. Тэкст да вакальнага твора.- Песня на словы Адама Русака.
-
адз. Літаратурны твор у форме аратарскай прамовы, пропаведзі ці паслання (уст. ).- «С. аб палку Ігаравым».
- Адным словам — карацей кажучы.
- Глытаць словы — гаварыць неразборліва.
- Да слова сказаць — у сувязі са сказаным.
- Слоў няма
пабочн. сл. (разм. ) — канешне, так. - У двух словах (
разм. ) — коратка. - Цвёрдае слова — якому можна верыць.
- Закінуць слова за каго (
разм. ) — падтрымаць пры неабходнасці. - Браць слова назад (
разм. ) — адмаўляцца ад сказанага. - Апошняе слова — 1) навейшае дасягненне (
кніжн. ); 2) заключнае слова падсуднага.
||
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)