Verbum

слова, ​^✂, н.

1. Моўная адзінка, якая служыць для называння паняццяў, прадметаў, асоб, дзеянняў, станаў, прымет, сувязей, адносін, ацэнак.

   • Знамянальныя словы.
   • Службовыя словы.
   • Іншамоўныя словы.
   • Падзяліць словы на склады.
   • С. ў слова (пра пераказ, пераклад дакладна).
   • Ад слова да слова. (ад пачатку да канца).
   • Не абмовіцца ні адным словам (змаўчаць).
   • У адно с. (разам, адначасова падумаць, сказаць).
   • С. за слова - 1) пра паступовае развіццё размовы; 2) спрачаючыся, пасварыцца.

2. адз. Маўленне, здольнасць гаварыць.

   • Дар слова.
   • Працаваць над словам.

3. звычайна мн. Гаворка, размова, што-н. сказанае.

   • Падбадзёрыць добрым словам.
   • Зразумела без слоў.
   • Не трэба лішніх слоў.
   • З чужых слоў (з таго, што сказана кім-н.).
   • Перадаць прачытанае сваімі словамі (не дакладна, але захоўваючы сэнс прачытанага).
   • Сказаць некалькі слоў на развітанне.

4. адз. Вуснае публічнае выступленне, прамова дзе-н.

   • Заключнае с. на выбарным сходзе.

5. адз. Права, дазвол гаварыць публічна.

   • Атрымаць с. для выступлення.

6. адз., з азначэннем. Думка, вывад; дасягненне ў якой-н. галіне.

   • У гэтай справе трэба с. вучоных.
   • Новае с. ў навуцы.

7. Тое, што і абяцанне.

   • Даў с. — стрымай!
   • Не вер яму на слова.
   • Узяць с. з сябра.

8. мн. Тэкст да вакальнага твора.

   • Песня на словы Адама Русака.

9. адз. Літаратурны твор у форме аратарскай прамовы, пропаведзі ці паслання (уст.).

   • «С. аб палку Ігаравым».
   • Адным словам — карацей кажучы.
   • Глытаць словы — гаварыць неразборліва.
   • Да слова сказаць — у сувязі са сказаным.
   • Слоў няма пабочн. сл. (разм.) — канешне, так.
   • У двух словах (разм.) — коратка.
   • Цвёрдае слова — якому можна верыць.
   • Закінуць слова за каго (разм.) — падтрымаць пры неабходнасці.
   • Браць слова назад (разм.) — адмаўляцца ад сказанага.
   • Апошняе слова — 1) навейшае дасягненне (кніжн.); 2) заключнае слова падсуднага.

|| памянш. слоўца, ✂.

|| прым. слоўны, ✂.